Hoofdstuk 1. Hoe het begon..

Eerst even voorstellen.

Vanaf mijn tienerjaren heb ik al een relatie met de man waarmee ik hoop ooit kinderen te mogen krijgen. Dat die wens er bij ons allebei zit is altijd duidelijk geweest, maar is voor lange tijd toekomstmuziek geweest.

Toen wij een aantal jaar geleden gingen samenwonen namen de gesprekken over kinderen een serieuzere wending. Wij waren het er over eens dat er eerst gewerkt moest worden aan een stabiel en sterk leven. Een vast contract – financiële zekerheid – stond bovenaan. Nooit gedacht dat dit in een paar maanden tijd allemaal geregeld was. Ineens konden wij alles afvinken.

Doordat ik chronisch ziek ben slik ik verschillende medicijnen. Medicatie waarvan ik weet dat het (een nadelig) effect kan hebben op een baby tijdens een zwangerschap. Het is voor ons nooit een optie geweest om ‘gewoon’ te stoppen met anticonceptie en af te wachten. Ik wilde eerst goed uitzoeken wat wel en niet veilig was en dan pas actie ondernemen.

En zo zat ik in september 2016 bij mijn huisarts en vertelde ik over onze kinderwens. Ik werd door gestuurd naar de POP-poli in het ziekenhuis. Daar zijn de gynaecologen gespecialiseerd in medicatie tijdens zwangerschappen. De beste mensen om mijn lijstje met medicatie aan voor te leggen dus.

Van alle medicatie die ik slik, bleek er één echt schadelijk te zijn voor een foetus en van één middel was te weinig bekend óf en wat voor een effect het zal hebben. Er was voor mij geen twijfel mogelijk, ik besloot per direct met beide te stoppen.

Ook stopte ik met de anticonceptiepil zodat mijn eigen cyclus vast op gang kon komen, maar wij gingen over op condooms omdat het een paar maanden zou duren voor de schadelijke stoffen van die medicatie uit mijn lijf zou zijn.

Een nieuw jaar brak aan, maar dat bovenstaande alleen nog maar het begin was van een heel ziekenhuistraject, wisten wij toen nog niet. Lees verder.

Liefs, Louise.