Hoofdstuk 2. Te lange cyclussen

Ik was net 13 jaar toen mijn huisarts de anticonceptiepil voorschreef. Tussentijds -met uitzondering van de stopweek natuurlijk – was ik nooit gestopt, tot nu. Ik had geen idee hoe een eisprong voelde en óf ik die überhaupt wel zou voelen. Wel wist ik waar ik op moest letten, want google was mijn grote vriend. Ik wilde alles weten over zwanger worden, zwanger zijn en bevallen.

Vrij snel had ik allerlei symptomen die ik herkende uit de vele artikelen die ik had gelezen. Pijnlijke borsten, steken in mijn onderbuik en het bekende ‘slakkenspoor’. Ik schreef dit in mijn agenda om eens te zien of ik zo’n 14 dagen later ongesteld zou worden. En ja hoor! Hoe gaaf is dat. En makkelijk ook!

De eerste maanden had ik een schitterende cyclus, maar tegen de tijd dat wij veilig onveilig konden vrijen veranderde dit. De cyclussen werden langer en de symptomen wat vager. Daar waar ik eerst netjes rond de 30 dagen zat, werd het nu 40 en 50 dagen. Er leek steeds langer tussen te zitten. Alsof de duivel er mee speelde; nu wij voor het echie gingen veranderde alles ineens!

Het was juli 2017 toen ik de huisarts een bezoekje bracht. ‘Ik ben het met je eens dat je cyclus verstoord is en erg lang duurt’, concludeerde hij. Op basis van mijn verhaal leek het niet alsof er iets aan de hand zou zijn, het is vooralsnog vooral onhandig als je zwanger probeert te worden. ‘Er is een eisprong dus je bent vruchtbaar, maar die is er niet zo vaak als wenselijk is. Je hebt hierdoor minder kansen in een jaar om zwanger te worden.’ Hij besloot toch een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Er was tenslotte al een wat korter lijntje i.v.m. mijn medicijngebruik en mijn afspraak op de POP-poli.

Ik was blij dat de huisarts mij meteen doorstuurde. Normaal wordt er gezegd dat stellen het eerst een jaar zelf moeten proberen. Gelukkig wordt er dus een uitzondering gemaakt als er in dat eerste jaar al dingen voorkomen die een zwangerschap bemoeilijkt.

In de weken die volgden en in afwachting van de afspraak bij de gynaecoloog was ik nog altijd niet ongesteld geweest. Emoties wisselden elkaar af. Blijdschap, want hey ik ben overtijd! Teleurstelling, want er volgt geen positieve zwangerschapstest. Onzekerheid, want ik heb geen idee waar ik mij in mijn cyclus bevindt en mijn lijf geeft steeds minder aanwijzingen. En ook nog angst omdat ik wellicht niet (meer) vruchtbaar ben. Maar liefst 96 dagen waren voorbij gegaan. De droom van een vrouw die níet zwanger wil worden; een heel seizoen zonder menstruatie. Voor mij was dit alles behalve prettig en ik hoopte op het beste.

De gynaecoloog wist mijn gevoel prachtig te omschrijven. Ze zei: ‘Het is vermoeiend en stressvol als de opwinding van het verwekken van een baby omslaat in een opeenvolging van emoties en automatische gemeenschap om een kind te maken.’ Ik kan er niets meer aan toevoegen. Ze verwoord het zo goed!

Ik krijg een inwendige echo en gelukkig wordt een vroegtijdige overgang uitgesloten. Alles ziet er prima uit. Wel is zij van mening dat het belangrijk is om te onderzoeken waarom mijn cyclus zo is verstoord en mij daarmee te helpen. Wij worden doorgestuurd naar de Voortplantingspoli. Iets waarvan ik aan het begin van het avontuur niet verwacht had te belanden. Toch heb ik er geen moeite mee. Ik hoor en lees wel eens dat stellen het lastig vinden om in een fertiliteitstraject terecht te komen. Natuurlijk is het jammer dat ik kennelijk hulp nodig heb bij het verwezenlijken van onze droom, maar ik zie het zeker niet als falen.

Misschien is het voor mij ook makkelijker omdat ik überhaupt al gewend ben dat mijn lichaam niet altijd doet en kan wat het zou moeten en wat ik zou willen door mijn chronische ziekte. Dat heeft lang geduurd, maar ik heb er nu vrede mee. Ik heb het geaccepteerd en ben opnieuw van mezelf gaan houden. Ik kijk nu veel meer naar mijn mogelijkheden in plaats van naar mijn beperkingen. En dat ik nu hulp nodig heb bij het zwanger worden komt dus eigenlijk niet eens zo als een verrassing. Ik weet hoe waardevol artsen, onderzoeken, behandeling en/of medicatie kan zijn. Ik zie het dus vooral als een positieve stap en hopelijk dichterbij ons doel.

Omdat het wel even duurt voor wij terecht kunnen bij de voortplantingspoli stelt de gynaecoloog voor dat ik in de tussentijd alvast bloedonderzoek kan doen. Zij weet precies waar op geprikt wordt voor het intakegesprek en dit zorgt er voor dat er op de dag van de eerste afspraak wellicht al wat bruikbare informatie binnen is.

Ze vertelt dat ik bloed moet prikken binnen de eerste vier dagen van mijn menstruatie. ‘Wanneer verwacht je die?’, vraagt ze. Wij kijken elkaar aan en ik begin te lachen. tsja.. dat is nou zeg maar net het dingetje. Maar voor ieder probleem is een oplossing! Ze vertelt over een Provera kuur. Als ik over twee weken nog niet ongesteld ben, dan moet ik een zwangerschapstest doen. Bij een negatief resultaat moet ik Provera slikken. Dit medicijn zorgt voor een onttrekkingsbloeding waardoor er een nieuwe cyclus start.

Er komt inderdaad geen menstruatie uit zichzelf en dus slik ik Provera waardoor ik netjes op tijd bloed kan prikken. Wij kunnen al snel terecht op de Voortplantingspoli voor de intake en de uitslag van mijn bloed is binnen. Spannend! Is er een oorzaak gevonden en beter nog; is er een oplossing? Ik schrijf er over in mijn volgende blog.

Tot dan!
Liefs, Louise.