'Ziekenhuis Rijnstate werkt samen met het UMC in Utrecht. Daar zal de IVF daadwerkelijk plaatsvinden, dus als wij starten moeten wij een paar keer op en neer pendelen. Wij worden op de wachtlijst geplaatst en ze kan niet met zekerheid zeggen wanneer wij aan de beurt zullen zijn. De verwachting is begin september'.

'Het is 4 juni in de ochtend als wij ons melden op de afdeling Radiologie. Dokter R., een assistent en een radioloog zijn aanwezig. Mijn vriend krijgt een loodschort om tegen de stralingen en ik moet mij uitkleden. Ik neem plaats op de gynaecologische stoel en ik moet zeggen dat ik niet eerder klamme handjes heb gehad. Het is gek om van te voren te weten dat het hoogstwaarschijnlijk pijn gaat doen'.

‘Drie keer is scheepsrecht he?’ concludeert de arts. Tsja.. ze zeggen het. Sterker nog, wij hebben dit het gehele traject zelf al heel vaak gezegd. Telkens bleek het niet kloppen. Althans niet voor ons. En daardoor klamp ik mij daar niet meer aan vast en is deze derde poging niet anders dan een tweede of eventuele vierde.

'Wij bespreken nog even alle ‘wat als…’ scenario’s door en zijn beide tevreden met dit plan. Ik bedank haar voor het meedenken en laat haar weten hoe belangrijk dit voor mij is. Zij vindt het vanzelfsprekend en zegt dat ze daar voor zijn, maar het kan ook anders. Dat blijkt wel weer'.

'In de auto terug naar huis kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom ben ik niet voor mezelf opgekomen? Het is toch MIJN lichaam, ons traject en onze toekomst? Mijn gedachten schieten heen en weer. Het lukt mij om de boel te parkeren en weer op te halen als mijn vriend terug is van zijn werk. Tijdens het eten vertel ik over de afspraak en hoe het gesprek verliep. Belachelijk vind ook hij'.

'Om 10:45 uur nemen wij – gewapend met het bewerkte zaad – plaats in de wachtkamer. Niet veel later worden wij door een schat van een verpleegkundige opgehaald. Zij heeft mij destijds ook de instructie voor het spuiten gegeven. In een grote kamer gaan wij eerst aan tafel zitten. Het zaad was opnieuw van goede kwaliteit. Na de bewerking zijn er nog maar liefst 3,3 miljoen topsporters over. Ik mag mij uitkleden en plaatsnemen in de gynaecologische stoel. ‘Jij mag aan het hoofd gaan zitten hoor’, zegt de verpleegkundige tegen mijn vriend'.

'Het is dinsdagochtend. In de nacht is er niets doorgezet en qua klachten? Ja, mijn buik is gespannen en ik heb wat krampen, maar dat komt door de diarree van gister. Toch? Voor iedere positieve gedachte die voorbij komt, probeer ik ook een negatieve te bedenken en andersom. Mijn manier om alles daar boven een beetje in balans te houden. Dit is toch om gek van te worden!'

'Ik ben het steeds meer beu en het vertrouwen en de hoop dat het ooit nog gaat lukken zakt steeds verder weg. Dat maakt het zwaar, maar ik denk ook dat het onvermijdelijk is. Op de een of andere manier heb ik sterk het gevoel dat dit – hormooninjecties - niet de weg is die wij moeten bewandelen. Ik denk dan ook steeds meer dat er zwaarder geschut voor nodig is. Wellicht wel een bevruchting buiten mijn lichaam om'.

'Om 00:00 uur pink ik een traantje weg en kus mijn vriend terwijl het vuurwerk buiten losbarst. Wij kijken elkaar hoopvol in de ogen en hopen dat 2019 iets moois voor ons in petto heeft. Het is belangrijk om te blijven hopen, er in te blijven geloven, maar soms is dat gewoon even heel erg lastig'.

'Ik pak een vetrolletje in mijn ene hand en hou de prikpen in de andere. We tellen tot drie en ik prik de naald in mijn buik. Ik voelde er eigenlijk niets van. Het laatste beetje angst, als ik daar al van kan spreken verdwijnt. Dit kan ik wel. Dit komt he-le-maal goed!'

'In de dagen die volgen, in afwachting van de uitslag, geeft mijn vriend aan dat hij toch niet zo lekker slaapt. Hij kan zich op zijn werk maar moeilijk concentreren en hij voelt zich wat gespannen. Zo ken ik hem niet. En zo kent hij zichzelf ook niet. Hij zegt dat het wel goed is dat hij nu ook eens voelt hoe het afwachten van een onderzoek is en dat hij mij misschien nu nog wat beter kan begrijpen'.

'De hele nacht heb ik niet kunnen slapen. Mijn gedachten dwalen telkens af naar die eitjes in mijn lijf. Ik merkt dat ik er angstig van word. Een kindje is zó ontzettend welkom, maar meteen twee vind ik iets teveel van het goede. Zeker door mijn chronisch ziek zijn voelt dit voor mij niet als het ideale plaatje. Ik vind dit moeilijk om toe te geven en om uit te spreken. Het voelt egoïstisch'.

'Ik word onzeker van het feit dat ik alle symptomen (zowel rondom de eisprong als om de menstruatie) zoveel duidelijker voel dan een paar maanden geleden. Daarnaast heb ik inmiddels 7 ‘mooie’ cyclussen en dus kansen gehad en er is nog geen zwangerschap. De meeste stellen worden binnen 4 tot 6 maanden Clomid zwanger en daar zit ik dus al buiten'.

'Die bewuste middag zei hij; ‘Hoi! Gaat het de goede kant op?’ Ik dacht dat ik het misschien niet goed verstaan had, dat hij eigenlijk vroeg of ik de goede kant op ging, dus ik zei twijfelachtig; ‘uhh… ja’. Hij heeft door dat ik het niet goed begrijp en zegt; ‘Of je aan de goede kant zit. Hoe lang moet je nog?’ Mijn verbaasde blik verraad voor hem het antwoord al. ‘Oh.. wij dachten laatst te hebben gezien dat je zwanger bent’.

'Een knal ovulatietest laat mij dansen in de kamer. Dit was voor mij de bevestiging dat Clomid leek aan te slaan. Op dag 21 moest ik bloedprikken in het ziekenhuis. Mijn hormonen werden geprikt en daaruit zou blijken of ik een eisprong heb gehad. Na de kerstdagen van 2017 hoor ik telefonisch dat de behandeling inderdaad aanslaat. Ik heb een progesteron waarde van 49. Boven de 30 geeft aan dat je een eisprong hebt gehad. Yes!'

‘Weet jij of je ooit een andere vrouw zwanger hebt gemaakt?’ vraagt ze aan mijn vriend. ‘Uh.. ja, dat weet ik en nee dat heb ik niet.’ Wij lachen met z’n drieën om de zorgvuldig gekozen woorden van mijn vriend. Iets wat de algehele sfeer goed weergeeft; het is luchtig en ontspannen'.

‘Ik ben het met je eens dat je cyclus verstoord is en erg lang duurt’, concludeerde de huisarts. Op basis van mijn verhaal leek het niet alsof er iets aan de hand zou zijn, het is vooralsnog vooral onhandig als je zwanger probeert te worden. ‘Er is een eisprong dus je bent vruchtbaar, maar die is er niet zo vaak als wenselijk is. Je hebt hierdoor minder kansen in een jaar om zwanger te worden.’ Hij besloot toch een afspraak te maken bij de gynaecoloog'.

'En zo zat ik in september 2016 bij mijn huisarts en vertelde ik over onze kinderwens. Ik werd door gestuurd naar de POP-poli in het ziekenhuis. Daar zijn de gynaecologen gespecialiseerd in medicatie tijdens zwangerschappen. De beste mensen om mijn lijstje met medicatie aan voor te leggen dus'.