Hoofdstuk 18. Wachtlijst IVF

Net na Pinksteren meld ik mij weer in het ziekenhuis voor een echo. Het is alweer de tweede in deze vierde cyclus maar nu is er een eitje gegroeid en ziet het er goed uit. Ik mag starten met ovulatietesten. Bij de assistente in het ziekenhuis geef ik nog even aan dat ik samen met mijn vriend graag een afspraak in plan bij onze favoriete gynaecoloog D. om meer te horen over IVF, de volgende en tevens laatste stap die wij kunnen zetten in ons traject.

Een paar dagen later heb ik in de avond een positieve ovulatietest. En wij melden ons op 17 juni 2019 in het ziekenhuis voor de inseminatie. Er zijn 6,9 miljoen goede zaadcellen na de bewerking in het laboratorium. Opnieuw een mega hoge score, dat is fijn! De inseminatie verloopt zoals anders en daarna is het weer duimen draaien. Deze vierde inseminatie is toch net weer iets spannender want het is de eerste sinds het HSG onderzoek. Ik zou nu extra vruchtbaar moeten zijn; de weg is vrij en schoon gespoten. Kom maar op! Toch is het ook weer onzekerheid dat de kop op steekt want als het nu nog steeds niet lukt zal dat toch ook weer een grotere teleurstelling zijn.

Wij bespreken dit onzekere en beladen gevoel en krijgen een appje binnen van goede vrienden van ons. ‘A is zwanger. Wij krijgen een kindje!’ Wij lezen het bericht en slikken even, waarna wij direct over gaan tot felicitaties. En wij willen alles weten; hoe gaat het, wat is de uitgerekende datum? Etc. Dan blijkt dat zij al 14 weken in verwachting zijn. Zij zijn op de hoogte van ons traject en geven aan dat ze het zo moeilijk vinden om het nieuws aan ons bekend te maken. Dat snappen wij ergens wel maar wij geven ook meteen aan dat het hun zo ontzettend is gegund en dat zij niets voor ons hoeven achter te houden. Wij praten nog even na met z’n allen in een groepsapp en dan gaan wij naar bed.

Ik kijk naar het plafond. Mijn gedachten dwalen af naar wat er zojuist allemaal vertelt is. Er rolt een traan over mijn wang. Ergens ben ik blij dat wij het via een appje te horen hebben gekregen en niet tijdens een van onze vriendenuitjes. Ik had het voor hun verschrikkelijk gevonden als je ons eerst ziet slikken en dat wij eerst moeten schakelen. Je wilt geen afbreuk doen aan het mooie nieuws van hun, maar ik denk dat het dan onvermijdelijk was geweest.

Wat ik op dit moment voel is moeilijk uit te leggen. Ik gun ze de wereld en ik ben ontzettend blij voor ze. Ze zullen fantastische ouders worden, het zijn zulke liefdevolle en warme mensen. Hoe kun je in godsnaam niet blij voor ze zijn? Het is het eerste stel dat in verwachting is dat zo dicht bij ons staat en waar wij zoveel om geven en ik merk dat het dan veel meer emoties losmaakt dan wanneer er een collega, buurvrouw of kennis zwanger is. Het is zeker geen afgunst en jaloezie is eigenlijk ook niet het juiste woord, het is meer dat je het jezelf gewoon ook zo gunt. Het is het verlangen wat nu nog meer wordt aangewakkerd.

In de dagen die volgen ga ik op pad om een leuk cadeautje te kopen voor onze vrienden, die wij een aantal dagen later voor het eerst zullen zien na dit nieuws. Ik loop langs de babykleertjes en -spulletjes en moet opnieuw slikken. Ik had oprecht nooit gedacht dat zij het eerste stel zouden zijn dat een kindje verwacht. Binnen onze vriendengroep zijn wij degene die al vrij snel hebben gedeeld ‘bezig te zijn’. Misschien speelt dat ook mee, dat wij ons verwachtingspatroon ook op dit vlak weer even bij moeten stellen.

En dan is het 27 juni. Nog steeds in afwachting van onze vierde inseminatiepoging. Vandaag hebben wij een afspraak in het ziekenhuis bij dokter D.. Kort bespreken wij de goede uitslag van het HSG onderzoek en komen dan op onze wens; IVF. Wij hebben geen hoop en vertrouwen meer in insemineren als zal blijken dat het zelfs nu nog niet gelukt is. Wij krijgen een uitgebreide uitleg over de behandeling en hoe het er uit gaat zien. Veel wist ik al, want ik heb mij de afgelopen tijd natuurlijk goed ingelezen, toch zijn er ook voor mij nieuwe feiten.

Ziekenhuis Rijnstate werkt samen met het UMC in Utrecht. Daar zal de IVF daadwerkelijk plaatsvinden, dus als wij starten moeten wij een paar keer op en neer pendelen. Wij worden op de wachtlijst geplaatst en ze kan niet met zekerheid zeggen wanneer wij aan de beurt zullen zijn. De verwachting is begin september. Voor die tijd ontvang ik een heel schema thuis met afspraken en alle medicatie. Ons wordt duidelijk dat de stap van IUI naar IVF een grote is, niet eerder hebben wij in dit traject het gevoel gehad dat de omslag zo groot is. Lichamelijk gaat het zwaarder worden door alle nieuwe, extra en hoge medicatie. En omdat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden zal het ook mentaal een veel grotere impact hebben.

Ik zal aan de anticonceptiepil moeten om de gehele cyclus stil te leggen. Vervolgens zal ik Gonal F in hogere dosering moeten gaan spuiten, samen in combinatie met een andere hormoonspuit. Het streven bij IVF is 6 tot 8 eitjes. Er is een risico dat er teveel eitjes groeien, zeker bij mij omdat ik altijd al veel eitjes heb en sterk reageer op medicatie. Dan kan er sprake zijn van over stimulatie, waar je behoorlijk ziek van kunt worden. Een cyclus zal dan moeten worden afgebroken en dan begint het circus weer opnieuw. Als er voldoende en goede eitjes zijn zal ik Ovitrelle moeten spuiten en een paar uur later is dan de punctie, nog voor een eventuele eisprong. Tijdens de punctie worden de eitjes uit mijn eierstokken gezogen en opgevangen in een buisje. Zo is ook de term ‘reageerbuisbaby’ ontstaan. Met dit materiaal moeten wij dan naar het UMC in Utrecht rijden. Daar moet mijn vriend zijn zaad inleveren en dan gaan beide naar het laboratorium.

IVF en ICSI lijken sterk op elkaar, met als enige verschil dat ICSI wordt ingezet wanneer er sprake is van slechte zaadkwaliteit. Een goede zaadcel wordt dan direct in het eitje gespoten in de hoop op een bevruchting. IVF wordt ingezet bij een goede zaadkwaliteit. De zaadjes en het eitje worden op een zelfde schaaltje geplaatst maar zij moeten nog wel ‘natuurlijk’ de weg vinden naar elkaar. Na een tijdje zal blijken of een eitje inderdaad is bevrucht en of er een embryo ontstaat. Als dat het geval is dan zal één embryo na een dag of drie worden teruggeplaatst in mijn baarmoeder. Voor die tijd zal ik meerdere vaginale capsules moeten inbrengen die een innesteling bevorderen. En dat blijf je dan ook een aantal weken volhouden. Na ongeveer veertien dagen zal blijken of je inderdaad zwanger bent. Eventuele extra embryo’s kunnen worden ingevroren voor een volgende en latere terugplaatsing zodat je een punctie in een volgende cyclus kunt overslaan.

De kans op een zwangerschap ligt bij IVF een stuk hoger dan alle voorgaande behandelingen. Niet voor niets is IVF het eindstation. Per terugplaatsing heb je zo’n 50% kans op een zwangerschap. Wanneer je jong bent, zoals wij, zelfs nog iets hoger. Dit zijn percentages waar ik mij heel graag aan vast klamp en hoop uit haal. Toch wordt op ons hart gedrukt dat je bij IVF verschillende en vele momenten kunt hebben waarin de uitkomst teleurstellend zal zijn. Nu is het vooral het moment waarop een menstruatie start, dan zal het gedurende één cyclus op meerdere momenten fout kunnen gaan. Bijvoorbeeld; te veel of te weinig eitjes, een mislukte punctie, geen bevruchting in het laboratorium, geen embryo van goede kwaliteit en dan uiteindelijk geen zwangerschap. Het is allemaal nogal wat en ik denk dat wij nog niet half kunnen inschatten hoe zwaar het gaat worden. Toch kijk ik er vooral naar uit. Ik kan niet wachten om er aan te beginnen. Wij zijn er zo erg aan toe.

Wij krijgen allebei een formulier mee om bloed te laten prikken op HIV en Hepatitis B en C. Dit bloedonderzoek moet voltooid zijn voor er een eventuele punctie gedaan wordt. De uitslag is namelijk bepalend hoe ons ‘materiaal’ straks wordt bewaard in het laboratorium. Wij gaan meteen maar even bloedprikken, wij zijn er nu toch en dan hebben we dat alvast gehad. Het is het allereerste kleine tastbare stukje voorbereiding op IVF.

Dezelfde avond bespreken wij alles nog eens samen. En zo komen onze vrienden opnieuw te sprake. Morgenavond zullen wij bij ze op bezoek gaan en ik geef aan er een beetje tegenop te zien. Niet om ze te zien natuurlijk, maar ik ben bang voor de emoties die los zullen komen. Niet zo zeer voor mezelf, maar vooral naar hun. Ik kan mij zo voorstellen dat als ik begin te huilen het voor hun nog lastiger is om alles over de zwangerschap met ons te delen. En ik wil ook helemaal niet dat ons verhaal en onze emoties overheersen. Ik wil zo graag dat het om hun draait! Mijn vriend heeft hetzelfde en nadat ik een paar tranen van mijn wangen afveeg zeg ik; Zo, hebben we dat alvast gehad. Misschien is de heftigste emotie er hierbij al uit. En dan komen we samen tot een conclusie; Verdriet om je eigen situatie doet geen afbreuk aan je vreugde voor de omstandigheden voor een ander. Het gaat hand in hand. Het kan in een goede vriendschap naast elkaar bestaan met respect en begrip voor de ander. Zolang we met elkaar in gesprek zullen blijven gaan en naar elkaar luisteren hoeft dit geen issue te zijn of te worden.

Samen met onze vrienden hebben wij uiteindelijk een zeer fijne avond. Wij kunnen ons gevoel aan te kant zetten en aandachtig en geïnteresseerd luisteren naar hun verhaal. Wij zien een eerste echo, zelfs een filmpje van de kleine die al heerlijk beweegt in de buik van A. Het is en blijft magisch! Zal het ooit omgekeerd zijn, dat wij dit soort beelden aan hun kunnen laten zien? Wij hopen het zó.