Hoofdstuk 17. HSG onderzoek

Helaas verloopt de rest van de cyclus wél net zoals altijd en als de menstruatieklachten toenemen en ik ook daadwerkelijk ga menstrueren kunnen wij concluderen dat het ook in het geval van IUI géén drie maal is scheepsrecht is.

Het is 3 juni 2019 als wij samen in bed liggen. Buiten onweert en stormt het dus wij kunnen niet slapen. Morgen staat het HSG onderzoek gepland, iets wat helaas toch door moet gaan omdat er nog geen sprake is van een zwangerschap. Samen nemen wij het onderzoek nog eens door. Mijn vriend heeft speciaal vrij genomen om met mij mee te kunnen. Dat vind ik erg fijn want het onderzoek zal geen pretje zijn.

Wat is de uitslag eigenlijk waar wij op hopen? Dat lijkt misschien een gekke vraag maar als blijkt dat de eileiders toegankelijk zijn en dat de uitslag dus goed is, dan blijf je toch zitten met de vraag waarom het dan tóch maar niet lukt om zwanger te raken. Is de uitslag negatief en is een of misschien wel beide eileiders niet toegankelijk dan zal het waarschijnlijk voelen alsof alle pogingen om zwanger te worden doelloos zijn geweest en dan heb je veel tijd verloren. Maar misschien geeft het ook wel weer hoop dat er iets aantoonbaars is gevonden en je dan weer verder kunt. Mijn vriend vraagt zich af wat de uitslag (positief of negatief) met mij mentaal zou doen. Ik weet het niet, dat is nu niet voor te stellen, maar ik denk vooral in beide gevallen met dat dubbele gevoel te zitten.

Ik verwacht dat het allemaal wel goed zit en laat het onderzoek vooral uitvoeren omdat je daarna extra vruchtbaar bent omdat de weg naar het eitje letterlijk is ‘schoon’ gespoten. Ik kijk dus vooral uit naar de volgende inseminatiepoging. Ik spreek uit dat als het dan wéér niet lukt ik er wel een beetje klaar mee ben. Ik heb al eerder uitgesproken dat vanaf het moment dat ik startte met het injecteren van hormonen ik sterk het gevoel heb gehad dat niets tot het gewenste resultaat zal leiden en dat wij uitkomen bij IVF. Op de een of andere manier heb ik daar de meeste vertrouwen in.

Een terechte vraag van hem is waarom ik dit dan wel allemaal onderga en niet meteen wil starten met IVF. Daar wordt een gevoelige snaar geraakt. Ik denk dat het inderdaad het beste is om deze ‘boost cyclus’ nog even te doorstaan en dan over te stappen op IVF, maar het boezemt angst in. Als wij starten met IVF zijn wij aangekomen bij de laatste halte. Het eindstation. Drie pogingen worden vergoed en dan is het klaar. Het voelt als twee handen geklemd om mijn keel, het is benauwend. Er zijn altijd vervolgstappen geweest, maar straks is dat niet meer zo. En dan? Als ik dan nog steeds niet zwanger ben moeten wij dan weer een stap terugdoen en weer gaan insemineren? Dat is iets wat de zorgverzekering wel toestaat maar de kans op een zwangerschap is dan weer kleiner en het is niet eerder succesvol geweest. Het zal dan écht een stap terug zijn en ik denk niet dat ik dat wil en kan. Maar kan, wil en durf ik na drie eventuele IVF pogingen de balans op te maken en er definitief een punt achter te zetten? Accepteren dat het ouderschap voor ons niet is weggelegd? Dat wij nooit een kindje van ons tweeën, van ons eigen vlees en bloed op de wereld zullen zetten? Het zijn vreselijke gedachten waar ik helemaal niet bij stil wíl staan maar het wordt steeds onvermijdelijker. Ik denk dat dát de reden waarom ik mij nog enigszins ‘veilig’ waan bij IUI is omdat een laatste stap zo ontzettend beladen zal zijn.

Het is 4 juni in de ochtend als wij ons melden op de afdeling Radiologie. Dokter R., een assistent en een radioloog zijn aanwezig. Mijn vriend krijgt een loodschort om tegen de stralingen en ik moet mij uitkleden. Ik neem plaats op de gynaecologische stoel en ik moet zeggen dat ik niet eerder klamme handjes heb gehad. Het is gek om van te voren te weten dat het hoogstwaarschijnlijk pijn gaat doen. Er wordt een eendenbek geplaatst en mijn baarmoedermond wordt opgezocht en vastgezet. Stap voor stap wordt uitgelegd wat er gaat gebeuren. ‘Ik ga de baarmoedermond nu desinfecteren’. Er verdwijnt een instrument met een pluk watten met jodium in mij en ik voel hoe ze het schoonmaakt. Een bizar geval is dat. Ik ben redelijk ontspannen want ik weet dat het pijnlijke gedeelte straks pas zal zijn als de vloeistof wordt ingespoten. ‘Nu breng ik een slangetje in, net zoiets als wat je kent van de inseminaties.’ So far so good.

Ik kijk een beetje om mij heen en uit het niets verga ik van de pijn. Ik schiet bijna tegen het plafond aan en ik slaak een gilletje. ‘Het ballontje wordt opgeblazen’, zegt dr. R.. Joh! Als ze dat nou had gezegd vóórdat ze dat deed dan kwam het in ieder geval niet zo rouw op mijn dak vallen. Ik had geen idee dat er al iets anders zou gebeuren en dus overviel het mij enorm. De pijn was zo scherp. Er rolt een traan over mijn wang die ik niet meer kon bedwingen. ‘Och jeej gaat het?’ vraagt ze. Ja pfoeh.. nu wel weer. Er kwam een enorme druk op mijn baarmoeder en onderbuik te staan. Het ballonnetje moet de baarmoedermond afsluiten, zodat de vloeistof die er straks wordt ingespoten niet uit de baarmoeder en vagina kan lopen, maar de weg zal vervolgen naar de eileiders.

Omdat het röntgenapparaat een halve meter verder staat wordt mij gevraagd met eendenbek, slangetje en ballon en al omhoog te klimmen op de stoel. Dat voelt heel vreemd. Dat het apparaat en de stoel verrijd baar zijn zullen ze wel vergeten zijn en ik merk dat later ook pas op. Op het scherm naast mij zie ik inmiddels mijn bekken in beeld. Er wordt aangekondigd dat de vloeistof nu langzaam begint te stromen. Ik bereid mij voor op pijn. Langzaam neemt de druk wat toe en ik let geconcentreerd op mijn ademhaling. De vloeistof blijft een beetje hangen waardoor ik even moet hoesten. Je ziet daarna meteen dat het verder stroomt.

‘Het loopt heel mooi beide eileiders in. De conclusie is dus dat ze beide open en dus toegankelijk zijn. Dat is heel mooi!’, zegt R.. Er worden foto’s gemaakt en dat is het. Dat is het? Nou… die vloeistof deed dus echt geen pijn, dat ballonnetje daarin tegen. Of dat nou echt zo pijnlijk was of omdat het zo onverwachts was zal ik nooit weten, maar al met al is mij dit echt énorm meegevallen. Snel laat ze het ballonnetje leeglopen en de eendenbek wordt uit mij gehaald waardoor de meeste druk ook direct verdwijnt. Ik moet een mega dik maandverband in want door de zwaartekracht zal de olieachtige vloeistof er uit lopen.

Samen lopen wij het ziekenhuis uit en bespreken de ballon-situatie nog even. ‘Ja zegt hij, wat stom! Ze zei alles stap voor stap en ineens schoot je omhoog. Ik dacht nog; nou mevrouw, volgens mij ben je iets vergeten aan te kondigen’. Ik vraag hem hoe hij het onderzoek heeft ervaren. ‘Nou ja, viel wel mee toch?’ ik moet lachen. Ja, jij hebt goed doorstaan schat.

Zoals verwacht zit ik inderdaad een beetje met dat dubbele gevoel. Alles is dus goed. Nog steeds geen enkele aanwijzing waarom een zwangerschap uitblijft. Misschien zal het altijd een raadsel blijven.