Hoofdstuk 4. Clomid

Ik vind het heel spannend. Mijn ervaring met medicijnen is dat ik er vrij heftig op reageer, zeker als je kijkt naar bijwerkingen. Toch kan ik niet wachten om te starten met Clomid, want de kinderwens is groot en dit voelt als een stap dichterbij een zwangerschap.

Op cyclus dag 3 t/m 7 slik ik iedere ochtend één tabletje Clomid. In deze dagen merk ik dat ik een zeurende hoofdpijn krijg. Een typische hoofdpijn, recht op mijn voorhoofd, die vervelend is maar gelukkig kan ik wel gewoon mijn ding blijven doen. Het is één van de bijwerkingen volgens de bijsluiter. Verder moet ik zeggen dat ik er weinig last van heb.

Mijn vriend was gewaarschuwd door de gynaecoloog dat ik door de hormonen wel eens veel emotioneler, gefrustreerder en onredelijk zou zijn. Wij hebben allebei niet het idee dat mijn gevoel en gedrag veranderd is door de hormonen. Gelukkig maar.

Rond dag 10 voel ik net als ruim een jaar geleden dat mijn vruchtbare dagen naderen. Mijn borsten doen zeer, ik heb last van mijn onderrug en -buik en heb een bepaalde druk/zeurende pijn in mijn lies. Ik herken de symptomen, maar het is nu wel een stukkie erger dan zonder de hormonen. Het boeit mij eigenlijk niet, want het lijkt mij een goed teken! Er is duidelijk van alles aan de gang in mijn lijf.

Voor het eerst in mijn leven start ik met ovulatietesten. Nooit gedacht dat ik daar ooit aan zou beginnen. Het had natuurlijk ook totaal geen nut om ovulatietesten te gebruiken als je zo’n onregelmatige cyclus hebt. Dure hobby als je zo’n 60 tot 80 dagen moet testen. En daarnaast dacht ik voor dit hele traject; het moet allemaal wel leuk blijven. Go with the flow en er niet teveel mee bezig zijn. Het moet geen ‘moetje’ zijn. Ingeplande seks vond ik maar raar. Boy, was i wrong. Wanneer je graag een baby wilt zet je dat allemaal aan de kant en verleg je steeds verder je principes en grenzen.  Het gaat geleidelijk, zonder dat je er eigenlijk over nadenkt.

Een knal ovulatietest laat mij dansen in de kamer. Dit was voor mij de bevestiging dat Clomid leek aan te slaan. Op dag 21 moest ik bloedprikken in het ziekenhuis. Mijn hormonen werden geprikt en daaruit zou blijken of ik een eisprong heb gehad. Na de kerstdagen van 2017 hoor ik telefonisch dat de behandeling inderdaad aanslaat. Ik heb een progesteron waarde van 49. Boven de 30 geeft aan dat je een eisprong hebt gehad. Yes!

Na ruim een jaar kan ik nu doorrekenen en weet ik rond welke datum ik een menstruatie kan verwachten. Hoe meer ik die datum nader, hoe meer ik er van overtuigd raak dat ik zwanger ben geworden. Ik ben misselijk, mijn borsten doen zeer en ik lijk sterker te ruiken. Toch is er ook die andere kant; buikpijn en pijn in mijn rug die overeenkomen met mijn bekende menstruatieklachten.

Zou het, of zou het niet? Ik ben nooit zwanger geweest, dus geen idee wat je allemaal voelt en ervaart. Er zijn tig symptomen en niet iedereen heeft ze. Mijn hoofd neemt een loopje met mij en ik kan niet tegen die onrust.

Zodoende doe ik wat ik ook ooit belachelijk vond; een vroege zwangerschapstest. Het blijft bij één streepje. Negatief. Geen zwangerschap. Diep in mijn hart wist ik het, heb ik de zwangerschapskwaaltjes waarschijnlijk gewoon ingebeeld omdat ik het zo graag wil. Wat een teleurstelling. En meteen vraag ik mij af waarom ik die test in godsnaam heb gedaan…

Bovenstaand ritueel in combinatie met hoop, vertrouwen en teleurstelling tot gevolg gaat zo een aantal maanden door. Nu ik mijn vruchtbare dagen en daarmee mijn eisprong goed voel en mijn cyclus dankzij de Clomid tussen de 28 en 33 dagen ligt, laat ik de ovulatietesten achterwegen. Ze zijn nutteloos geworden, ik kan weer vertrouwen op wat ik voel in mijn lijf. Wel noteer ik nu alles in een app. Mijn temperatuur, symptomen, menstruaties etc. Deze app rekent voor mij uit wanneer ik vruchtbaar ben en wanneer ik mijn menstruatie kan verwachten. Dat geeft rust, want letterlijk iedere dag probeer ik mij anders te herinneren op welke cyclus dag ik zit en wanneer mijn menstruatie ook alweer komt. Zoveel informatie dat ik dan voor mezelf moet opslaan dat het fijn is om het in te vullen en letterlijk naast mij neer kan leggen.

De meeste stellen die Clomid gebruiken worden zwanger binnen 4 maanden. En nog een groot deel binnen 6 maanden. Ik vind het zo spannend. Horen wij bij deze groep, of is dit nog maar het begin?

In mijn volgende blog vertel ik of wij onze omgeving op de hoogte hebben gebracht van ons avontuur en het fertiliteitstraject. En welke (ongepaste) vragen en opmerkingen wij, maar met name ik als vrouw, zoal te horen krijg(en). Ik kan vast verklappen dat er één situatie zo ontzettend kwetsend was dat ik daar ongewild nog veel te vaak aan terugdenk.

Tot dan!

Liefs, Louise.