Hoofdstuk 5. Onze omgeving

Op een aantal goede vrienden van ons na, is niemand in onze omgeving op de hoogte van het feit dat wij actief bezig zijn met het krijgen van een kindje en dus ook niet dat wij nu in een fertiliteitstraject zitten. Dit is een bewuste keuze. Wij hebben beide een fijne familie waar wij zeker terecht kunnen met ons verhaal, maar wij hebben er tot nu toe geen behoefte aan. En dat terwijl er een aantal mensen in onze directe familie zitten die weten hoe het is als zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Nota bene mijn eigen ouders! Dat ik er ben mag ook een wondertje genoemd worden.

Mijn vriend en ik kunnen er goed over praten en als wij iets kwijt willen naar een ander dan kan dat. Dat is iets wat ik belangrijk vind. Hoewel wij er hetzelfde instaan, zit er toch een verschil tussen man en vrouw. Ik beleef het heel anders dan hij en dat snap ik ook. Kijk, ik zit natuurlijk aan de hormonen en ik voel van alles in mijn lijf. Als ik er mentaal al niet mee bezig ben, dan herinnert mijn lijf mij er wel aan wat er allemaal speelt.

Mijn vriend is ontzettend betrokken en ik kan alles met hem bespreken, maar omdat hij de lichamelijke dingen niet ervaart staat hij toch iets meer aan de zijlijn. Daarnaast ben ik veel gevoeliger en emotioneler en is hij rationeler en kan dingen goed parkeren. Klinkt dus behoorlijk als de typische man-vrouw verdeling.

Mijn hoofd staat altijd ‘aan’ en door mijn enthousiasme stort ik mij overal altijd helemaal in. En als ik ergens voor wil gaan, dan heb ik een enorme vechtlust en doorzettingsvermogen. Niets weerhoud mij van mijn doel en dat is lastig in een situatie als deze, waarin je als control freak geen enkele invloed kan uitoefenen op de situatie. Wij verschillen van elkaar, maar respecteren en accepteren dat van elkaar. Hoe fijn is dat!

Al vanaf het moment dat ik stopte met de anticonceptiepil hebben zowel mijn vriend als ik een aantal goede (gezamenlijke) vrienden op de hoogte gebracht van onze wens. Zij reageerden super enthousiast en zijn ook heel benieuwd hoe het met ons gaat. Wij vinden het belangrijk dat wij beide een zeer select gezelschap om ons heen hebben die weten wat er speelt. Gesprekken tussen mannen gaan er heel anders aan toe dan gesprekken tussen vrouwen. Dat geeft niet, ik weet van zowel de mannelijke – als de vrouwelijke vrienden dat zij er zijn wanneer een van ons een beroep op hen doet. Dat zij zullen luisteren, steun bieden en een knuffel geven daar waar nodig. Ze informeren allemaal wel eens hoe het gaat, maar gelukkig niet te veel. Zij laten de informatie vooral uit ons komen, iets wat ik erg waardeer.

Een grote reden waarom wij het verder stil houden is omdat wij niet zitten te wachten op (hoe goed en lief bedoelt ook) allerlei vragen, gevoelens en meningen van anderen.  ‘Hoe was het in het ziekenhuis?’, ‘Hebben jullie hier al eens aan gedacht?’ En nog erger; ‘Waar zit je in je cyclus?’, ‘Ben je overtijd?’, ‘Misschien ben je wel zwanger!’ En dat er continu naar mijn gedrag en uiterlijk wordt gekeken om te kijken of er al iets afwijkt. Dat men een blik werpt op mijn buik omdat het misschien al iets verraad. Nee, totaal geen behoefte aan! Ik zie ons dan ook nog lang niet afwijken van dit besluit. Dit is wat voor ons werkt, maar ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je alles wel deelt met iedereen in je omgeving. Zolang jij je er maar goed bij voelt.

Doordat het gros niet op de hoogte is én omdat wij nou eenmaal in een bepaalde leeftijdscategorie zitten krijgen wij nog wel eens de vraag of wij kinderen willen, of mijn eierstokken inmiddels niet rammelen en wanneer er nou eens een kleine bij komt in de familie. Meningen of vragen van anderen ervaar ik meestal niet als vervelend. Het ligt er ook aan hoe ze gesteld worden en door wie.

Er zijn uitzonderingen. Sommige blijven doorgaan en denken dat je een kind neemt in plaats van krijgt. En zij vinden het belangrijk je er op te wijzen dat het nu toch wel echt de tijd is. Dat als ik te lang wacht ik straks misschien niet meer vruchtbaar ben. Daaruit blijkt al dat die persoon er vanuit gaat dat iedereen vruchtbaar is en dat zoiets pas gaat opspelen tijdens de overgang. Zijn die opmerkingen en gedachten vervelend? Ja, maar gelukkig kan ik het ook in perspectief zien en schotel ik mezelf altijd maar voor dat het niet persoonlijk is bedoelt.

Bij de meeste mensen lach ik het een beetje weg, maar bij mensen die het eigenlijk helemaal niets aan zou gaan ben ik wat gevatter. Ik hoor mezelf wel eens zeggen ‘Kinderen? Nee, nog niet. Onze spaarkaart is nog niet vol.’ Mijn manier om toch even aan te geven dat alles niet zo vanzelfsprekend is en dat ik geen zin heb in die directe vragen.

Er is echter één situatie die er met kop en schouders bovenuit steekt en waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds verdrietig om kan worden. Het is april 2018 wanneer ik overtijd ben en een zwangerschapstest doe. Negatief, alweer. Dit is continu het geval waardoor ik er steeds minder verdrietig van word, maar ik zou liegen als ik zeg dat het niet knaagt.

Op straat loop ik van de bushalte naar huis wanneer ik een overbuurman tegenkom waar ik niet echt contact mee heb, maar waar ik wel ‘goedemorgen, wat een lekker weertje he?’- gesprekken mee heb. Toen er twee jaar geleden een enorme ooienvaar bij hun in de tuin stond heb ik een kaartje in de bus gedaan om ze te feliciteren. Dan volgt er een bedankje en daar blijft het bij. Helemaal prima.

Die bewuste middag zei hij; ‘Hoi! Gaat het de goede kant op?’ Ik dacht dat ik het misschien niet goed verstaan had, dat hij eigenlijk vroeg of ik de goede kant op ging, dus ik zei twijfelachtig; ‘uhh… ja’. Hij heeft door dat ik het niet goed begrijp en zegt; ‘Of je aan de goede kant zit. Hoe lang moet je nog?’ Mijn verbaasde blik verraad voor hem het antwoord al. ‘Oh.. wij dachten laatst te hebben gezien dat je zwanger bent’. Ik brabbel nog een beetje van oh, uh.. nee en ik loop door. Om vervolgens eenmaal thuis in huilen uit te barsten. Het heeft ongeveer een kwartier geduurd voordat mijn vriend het complete verhaal tussen het snikken en hakkelen door kon aanhoren.

Het was en is zó pijnlijk. En eigenlijk om twee verschillende redenen. Allereerst omdat je zo graag zwanger wilt zijn en dus had willen zeggen hoe blij en gelukkig je bent met dit prachtige gegeven. Maar in plaats daar van ben ik ergens in mijn achterhoofd nog aan het verwerken dat het wéér niet is gelukt deze maand. Ten tweede omdat iemand dus een conclusie heeft getrokken op basis van je uiterlijk; je lichaam. En dat laatste zorgt voor een deuk in mijn zelfvertrouwen.

Ik bleef maar denken wanneer dachten zij dat dan gezien te hebben? Kwam het door wat wijdere kleding dat ik droeg, of wordt mij nu eigenlijk gewoon gezegd dat ik dikker ben geworden en/of een babybuikje heb? Ik ben gewoon slank, dus ik begrijp het niet. Bij alles wat ik vervolgens aan trok keek ik in de spiegel of je wellicht een buikje zag of dat ik iets aan had waardoor misschien leek alsof ik een buikje te verbergen had. Ik moest mezelf overtuigen dat ik er goed uit zag. Dat het onzin was wat hij zei en ik het daarom echt uit mijn hoofd moest zetten.

Toch moet ik nog altijd aan die situatie denken als ik hem tegenkom. Voor een tijdje heb ik zelfs in het voorbij lopen mijn buik ingetrokken om nog wat slanker over te komen. Belachelijk, ik weet het, maar dit is dus wat zo’n willekeurige ongewenste opmerking kennelijk met mij kan doen.

Dat je zoiets denkt dat kan misschien, maar iemand daar ongewild ineens op straat mee te confronteren zonder enige aanleiding is zeer riskant. Ik hou mij maar vast aan de gedachten dat het verloop van het gesprekje voor hem waarschijnlijk ook gênant was. Dan heeft hij er hopelijk nog iets van geleerd.

Dit was ‘m alweer voor deze keer. In mijn volgende blog vertel ik waarom ik ben gestopt met het doen van zwangerschapstesten. Is het niet meer nodig, of heeft dit een andere reden? Ik kan je in ieder geval vast vertellen dat de onzekerheid in mijn lijf terugkeert.

Tot dan!
Liefs, Louise.