Hoofdstuk 6. Bijwerkingen en onzekerheid

In alle afgelopen maanden zie ik toch wel dat onze kinderwens steeds meer gaat overheersen. Wij, maar vooral ik, ben vaak met niets anders bezig. Eerder zei ik al dat ik van alles lees, bekijk en volg. Ik kijk naar televisieprogramma’s en series die gaan over zwanger worden, zwanger zijn en bevallen; Vier handen op één buik, One Born Every Minute, Bevallen met ‘…’, 16 & pregnant, Baby Changes Everything en allerlei (andere) bevallingsverhalen.

Ik vind het prachtig. Ik kijk er naar met een lach en een traan. Een traan omdat ik het zo mooi vind. Sommige bevallingen en verhalen worden zo mooi in beeld gebracht dat het ontroerend en emotioneel is. Mijn moeder keek een jaar of 10/15 geleden ook altijd naar bevallingsverhalen. Ik keek dan mee, met mijn vingers voor mijn ogen. Ik vroeg altijd of er asjeblieft iets anders opgezet kon worden. ‘Nee, dit is toch prachtig! Kijk nou!’ zei ze dan. Ik weet nog goed dat ik toen zei; ‘als jij ooit oma wilt worden, dan kun je beter even zappen want dit motiveert totaaaaal niet!’. Als zij toch eens wist dat niets mij nu teveel is en dat ik prima naar keizersneden, naalden, scharen, vacuümpompen en bloedbaden kan kijken… Ik weet zeker dat zij mij dan zal herinneren aan die momenten van toen.

Ik hoor en lees wel eens van vrouwen dat zij juist niet naar dit soort programma’s kunnen kijken wanneer zij ongewenst kinderloos zijn. Dat het te pijnlijk en te confronterend is. Ik heb dat eigenlijk niet. Ik voel ook geen verdriet of jaloezie en zeker geen afgunst wanneer iemand mij vertelt zwanger te zijn of wanneer er een geboortekaartje op de mat valt. Ik vind het nog steeds leuk om op kraamvisite te gaan. Wel hoop ik met heel mijn hart dat het volgende kraambezoekje bij ons thuis zal zijn. Gelukkig heb ik er geen negatieve associatie bij, maar dat heb je natuurlijk ook niet in de hand. Je voelt wat je voelt en daar kun je vaak niets aan veranderen.

Wel vind ik het moeilijk om verhalen te horen of lezen van vrouwen die zwanger zijn geworden doordat zij één keer hebben gevreeën zonder condoom. Dat het een ‘ongelukje’ is. Dan denk ik; maar hoe dan?! Hoe kan het nou dat het net door die éne keer raak is, terwijl het bij ons tot op heden nog geen enkele raak is na ál die momenten. Tsja, het is gewoon niet anders. Soms is het gewoon oneerlijk verdeeld allemaal.

Het is de zomer van 2018 wanneer er voor mezelf een duidelijk patroon in mijn cyclussen is ontstaan. Tussen dag 3 en dag 7 slik ik Clomid, wat een zeurende hoofdpijn geeft maar waarmee ik gelukkig wel kan functioneren. Dan is het een paar dagen rustig en dan beginnende de ovulatieklachten al. Met de dag komen er meer symptomen bij en zijn ze sterker aanwezig. Een dag na de eisprong stopt dit weer, maar nog geen week later krijg ik opnieuw klachten. Alle voortekenen van een aankomende menstruatie en dat houdt logischerwijs dan ook aan tot en met de daadwerkelijke menstruatie. Daarna begint het weer van voor af aan.

Nu ik steeds ruim van te voren allerlei menstruatieklachten heb weet ik al dat het ook deze keer weer niet is gelukt. Ik ben dan ook gestopt met het doen van zwangerschapstesten. In de periode hiervoor deed ik dat nog wel wanneer ik bijvoorbeeld één of twee dagen overtijd was. En hoewel ik dan ook menstruatieklachten had, denk je dan toch; je weet het maar nooit. Dat ene rottige streepje op die test is voor mij dan zó definitief dat ik heb besloten dit niet meer te doen.

Ik weet dat het onzin is, want mijn lichaam heeft al lang bepaald of het zwanger is of niet, dat ligt natuurlijk niet aan die test. Voor mij haalt het ’t kleine beetje hoop zo resoluut weg dat het zeer doet. Ik wil mijn dag er niet door laten verpesten. Ik wil niet dat teleurstelling, verdriet of welk gevoel dan ook overheerst. En dus besloot ik geen testen meer te doen. Die menstruatie die komt, of die komt niet. Misschien dat ik er pas weer eentje doe wanneer ik allerlei andere klachten ervaar of als ik véél langer dan een paar dagen overtijd ben.

Ik word onzeker van het feit dat ik alle symptomen (zowel rondom de eisprong als om de menstruatie) zoveel duidelijker voel dan een paar maanden geleden. Daarnaast heb ik inmiddels 7 ‘mooie’ cyclussen en dus kansen gehad en er is nog geen zwangerschap. De meeste stellen worden binnen 4 tot 6 maanden Clomid zwanger en daar zit ik dus al buiten. Ik merk dat het vertrouwen in het medicijn en in mijn lijf begint af te nemen en ik besluit contact op te nemen met de voortplantingspoli in het ziekenhuis.

Iets zegt mij namelijk dat er iets niet klopt en mijn onderbuikgevoel zit er zelden naast. Tijdens een nieuwe afspraak op de Voortplantingspoli wordt een patroon zichtbaar dat mij laat schrikken en dat ons dwingt tot het maken van keuzes. Ik schrijf er over in mijn volgende blog. Lees je dan weer mee?

Liefs, Louise.