Hoofdstuk 7. Iedere cyclus een echo

Ik bel naar de voortplantingspoli en plan een afspraak in bij een arts. Niet mijn behandeld arts, want die blijkt inmiddels afgestudeerd en weg te zijn. Later blijkt dat dit voor een miscommunicatie heeft gezorgd en dat het goed was dat ik zelf contact opnam. Na een halfjaar clomid is er namelijk een tussen evaluatie en die heb ik dus gemist.

In augustus 2018 ontmoet ik een nieuwe fertiliteitsarts. Nadat wij het afgelopen halfjaar hebben besproken en ik mijn zorgen heb geuit wordt er alsnog een tussen evaluatie in gepland. Mijn vriend moet hier bij aanwezig zijn want het zaadonderzoek zal nu toch worden ingezet.

Ook word er weer een inwendige echo gemaakt. Zowel in mijn rechter- als in mijn linker eierstok zitten een aantal grote eitjes. Dit benoemd zij nog eens wanneer zij terugloopt naar mijn vriend en ik mij aankleed. ‘Er liggen twee eitjes klaar, dus hou daar rekening mee.’ Ik hoor mijn vriend zeggen dat íe dat mooi vindt. Ikzelf moet deze informatie nog even verwerken. Wanneer wij het ziekenhuis uitlopen vraag ik of hij het wel goed begrepen heeft. Nee, dus. Die arme stakker had er geen benul van dat de kans op een meerling nu erg groot is. Hij moet vooral nog even verwerken dat er nu toch echt een zaadonderzoek wordt ingezet.

De hele nacht heb ik niet kunnen slapen. Mijn gedachten dwalen telkens af naar die eitjes in mijn lijf. Ik merkt dat ik er angstig van word. Een kindje is zó ontzettend welkom, maar meteen twee vind ik iets teveel van het goede. Zeker door mijn chronisch ziek zijn voelt dit voor mij niet als het ideale plaatje. Ik vind dit moeilijk om toe te geven en om uit te spreken. Het voelt egoïstisch. Het is ook zeker niet zo dat als het zo zou zijn ik het zou laten weghalen en niet blij zou zijn. Ik zou even aan het idee moeten wennen, maar ik weet zeker dat beide kindjes dan ontzettend welkom zijn. Ik zou onvoorwaardelijk kunnen houden van twéé kindjes, maar het heeft niet mijn voorkeur als ik eerlijk moet zijn.

Het laat mij niet los en ik besluit nogmaals te bellen naar de poli. Een ontzettend lieve medewerkster van de voortplantingspoli luistert aandachtig naar mijn gestotter en gehuil. Ik vraag of het asje – asjeblieft mogelijk is om over een aantal dagen (nog dichterbij de eisprong) nog een echo te laten maken. Ik wil een weloverwogen beslissing maken nu ik weet dat de kans op een meerling zó groot is. Dit is geen enkel probleem en er is alle begrip voor.

De echo is bij een andere arts en wat voor eentje! Een ontzettend lieve begripvolle vrouw die alle tijd neemt om naar mij te luisteren en om dingen uit te leggen. Dat doen de artsen in ons traject overigens allemaal wel hoor, maar deze arts heeft net dat beetje extra, waardoor ik ter plekke besluit dat dit mijn behandelend arts gaat worden.

Op de echo is te zien dat beide eitjes flink zijn doorgegroeid. Ze begrijpt mijn zorg. ‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zou weten wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond’, zegt ze. De conclusie is dat beide eitjes hoogstwaarschijnlijk zullen springen. Mijn gezondheid komt ter sprake en de gynaecoloog haakt er op in. Ze vertelt dat een tweeling zwangerschap nóg pittiger is en dat de risico’s ook veel groter zijn tijdens de zwangerschap maar ook met de bevalling. Zowel voor mij als voor de baby’s. Wanneer de kindjes dan eenmaal op de wereld zijn wordt het aanpoten. Iets wat voor mij toch al een uitdaging wordt bij één baby. De zorg en opvoeding voor twee baby’s lijkt mij echt te zwaar.

Natuurlijk is de kans klein dat ik nu net deze cyclus wel zwanger zou worden, al die keren er voor is namelijk ook niet gelukt. Maar het gaat hier om ons leven, onze toekomst. Je moet de gok niet nemen als je niet achter de eventuele uitkomst staat. Het gaat hier om mijn gezondheid én die van onze baby(s). En daarin wil ik geen enkel risico nemen. Na goed overleg met mijn vriend besluiten wij dus, hoe dubbel en gek het ook voelt, deze cyclus over te slaan.

De cyclus gaat voorbij en de vraag of dit een uitzondering was of dat ik alle andere cyclussen wellicht ook meerdere eitjes heb gehad blijft open. Zou dit mijn vreemde onderbuik gevoel verklaren? Zijn de symptomen heftiger omdat ik er ook heftiger op reageer en er meerdere eitjes groeien en rijpen?

In overleg met de Voortplantingspoli mag ik vanaf nu iedere cyclus een echo laten maken om te kijken wat mijn lijf doet. De beste beslissing ever, merk ik direct de eerst volgende cyclus al. Ik zag het al direct op de echo. Het leek wel een zakje vol knikkers. Er lagen een hele hoop eitjes. En maar liefst 6(!) eitjes domineerden en waren ongeveer even groot. ‘Je bent wel een echte enthousiasteling he!’ zei de arts. Ik kreeg per direct een vrij verbod. Dit is echt een te groot risico. Een nieuwe echo werd over een aantal dagen gepland. Het komt namelijk wel eens voor dat de situatie veranderd.

Ik baal dat er meerdere eitjes waren en ik nu hoogstwaarschijnlijk voor een tweede keer een cyclus voorbij moet laten gaan. Toch was het voor mij deze keer geen schok. Ergens voelde het prettig dat de beslissing deze keer vóór mij gemaakt werd. Ik was geen grensgevalletje met allerlei gevoelens, het was een duidelijke zaak. Geen discussie over mogelijk. Daarnaast voelde het als bevestiging van dat onderbuik gevoel. Dit was het, ik weet het nu heel zeker. Ik heb geluisterd, er naar gehandeld en dat werd beloond. Zonder echo was dit misschien heel fout gelopen.

In mijn volgende blog vertel ik je wat er op de echo een aantal dagen later te zien was. Of wij weer een cyclus voorbij hebben moeten laten gaan, of dat wij toch nog ons best konden doen. Het zaadonderzoek wordt een feit en ik zie een hele andere kant van mijn vriend. Ik vertel je er dan graag alles over.

Liefs, Louise.