Hoofdstuk 8. Zaadonderzoek

In oktober 2018 meld ik mij opnieuw op de Voortplantingspoli om een inwendige echo te laten maken voor een follikelmeting. Ik had mij er al helemaal op ingesteld dat wij voor de tweede keer op rij een cyclus moesten overslaan. Tot mijn grote verbazing was er één eitje echt veel groter gegroeid en waren de andere vijf flink achtergebleven. En zo zie je maar weer hoe belangrijk die echo’s kunnen zijn. Het vrij verbod werd ingetrokken en wij konden deze cyclus gewoon weer een poging doen om zwanger te raken.

Ondertussen is het zaadonderzoek voor mijn vriend ingezet. Wij kregen bij de vorige afspraak een plastic potje en een folder met uitleg mee, gepropt in een envelop waar de gegevens van mijn vriend op staan. Buiten mijn vruchtbare dagen om – anders heb ik het immers zelf hard nodig, volgens de arts - mag hij het potje met zijn sperma inleveren bij het laboratorium van het ziekenhuis.

Wij wonen gelukkig dichtbij waardoor hij het sperma thuis mag ‘opwekken’. Ik kan mij voorstellen dat hij daar erg blij mee is. Het lijkt mij verschrikkelijk om met een potje in je hand je in de speciaal daar voor bestemde ruimte ‘terug te trekken’. Het sperma moest na ejaculatie binnen 30 minuten in het ziekenhuis worden afgegeven. Het is ongeveer 15 minuten rijden vanaf ons huis. Het inleveren kan tussen 8 en 9 uur in de ochtend en met de ochtendspits werd het een race tegen de klok.

Samen zitten wij in de auto op weg naar het ziekenhuis. Mijn vriend naast mij met het potje zaad onder zijn oksel om het op lichaamstemperatuur te houden. De minuten tikken voorbij maar de auto’s blijven stil staan. Wij, maar vooral mijn vriend, hoopt intens dat wij het halen zodat het niet nog eens over moet. Hij gaf aan dat hij het gênant vond om te doen en ik kan mij dat goed voorstellen.

Ik stop mijn auto voor het ziekenhuis en mijn vriend sprint nog net niet naar binnen. Aan de balie wordt gevraagd of het allemaal wel is gelukt en op de juiste manier is uitgevoerd. Die arme, arme jongen. Opgelucht dat het binnen de tijd is stapt hij weer bij mij in de auto en zet ik hem af bij zijn werk.

Over een week krijgt hij de uitslag telefonisch te horen van de arts. Bij een verminderde of slechte zaadkwaliteit moet het zaadonderzoek over. Bij een man kan het namelijk zo zijn dat het tijdelijk verminderd/slecht is door bijvoorbeeld ziekte of koorts. Bij een goed resultaat blijft het bij die ene keer. En uiteraard hopen wij op een goed resultaat, want dat vergroot de kans op een natuurlijke zwangerschap.

In de dagen die volgen, in afwachting van de uitslag, geeft hij aan dat hij toch niet zo lekker slaapt. Hij kan zich op zijn werk maar moeilijk concentreren en hij voelt zich wat gespannen. Zo ken ik hem niet. En zo kent hij zichzelf ook niet. Hij zegt dat het wel goed is dat hij nu ook eens voelt hoe het afwachten van een onderzoek is en dat hij mij misschien nu nog wat beter kan begrijpen.

Ik heb met hem te doen. Zelf ben ik wel wat gewend qua ziekenhuisbezoekjes, onderzoeken en uitslagen. Mijn vriend daarentegen heeft zelfs nog nooit bloed moeten laten prikken. Super gezond en dit is dus een hele nieuwe wereld voor hem. Op een gegeven moment besluit hij zijn leidinggevende in te lichten. Ik vind het dapper en goed van hem dat hij durft uit te spreken waar hij mee zit. Het lucht op dat zijn directe collega nu op de hoogte is en hem alle ruimte geeft.

De dag van de uitslag breekt aan en het is erg vervelend om dan niet samen te kunnen zijn. Mijn vriend werkt op het moment dat de arts zou bellen en ik wacht in spanning thuis af. Op een gegeven moment belt hij mij met het goede nieuws. Men spreekt van een goede zaadkwaliteit als je minstens 10 miljoen levende zaadcellen hebt. Uit het onderzoek waren 13,9 miljoen zwemmers te zien. Uitstekend dus! Met een brede glimlach loopt hij de afdeling van zijn werk op. Zijn collega (leidinggevende) weet voldoende. Hij is trots. En dat mag ook.

Dezelfde avond nog worden wij geconfronteerd met de realiteit, want tsja het zaad is dus van goede kwaliteit maar er is nog steeds geen zwangerschap. Daarmee is er dus geen verklaring en lijk je ook nog niet verder te zijn gekomen. Wij plannen daarom een afspraak bij de gynaecoloog om te spreken over ons fertiliteitstraject en eventuele vervolgstappen.

Er zijn inmiddels 11 cyclussen met Clomid achter de rug. Alweer bijna een jaar verder, zonder resultaat. Al twee jaar bezig om zwanger te worden, maar de wens is nog niet vervult. Met de arts bespreken wij de opties om hormonen te injecteren, inseminatie of een combinatie van beide. Samen zijn wij er over eens dat wij het zo natuurlijk mogelijk willen proberen. Zo lang de kans bestaat wij een kindje kunnen verwekken in de slaapkamer, in plaats van in het laboratorium, willen wij daar voor gaan.

Met een hoop nieuwe informatie om over na te denken en samen te bespreken lopen wij het ziekenhuis uit. Wat gaat de volgende stap worden? Ik vertel het in mijn volgende blog.

Liefs, Louise.