Hoofdstuk 9. Hormoonspuiten

Met de eerst volgende cyclus gebruik ik 3 tabletten i.p.v. 5 tabletten Clomid. Hiermee hopen wij dat de boel wat rustiger is en ik minder eitjes aanmaak. Ik wil deze cyclus goed kunnen benutten, want het is wellicht de laatste met Clomid. Er is inmiddels een afspraak gemaakt bij de Voortplantingspoli om ons fertiliteitstraject te bespreken.

Onze uiterst vriendelijke gynaecoloog neemt opnieuw alle tijd en er is alle ruimte voor vragen en uitleg. Ze geeft aan dat een volgende stap opnieuw met hormonen zou zijn, maar dan door middel van injecties. Ik zie in eerste instantie niet wat het verschil is en vraag haar waarom dit beter zou zijn. Hormooninjecties blijken erg kostbaar te zijn en de behandeling heeft meer impact op de vrouw. Iedere avond moet je jezelf injecteren en je bent er daardoor nóg meer mee bezig. Ik zie er nog niet echt de voordelen van omdat het ongeveer hetzelfde werkt. Ik zie er nogal tegenop en kan mezelf nog niet overtuigen waarom wij deze stap zouden moeten zetten.

Ze vertelt dat als je naar de statistieken kijkt de kans op een zwangerschap af lijkt te nemen wanneer je lang Clomid gebruikt. Blijkbaar moet je op een gegeven moment concluderen dat het daar niet mee gaat lukken, ook al ziet alles er verder goed uit. Als stellen overgaan op hormoonspuiten zie je ineens weer een piek in zwangerschappen. Waarom en waardoor is niet te verklaren, maar het is nou eenmaal zo.

Dat laatste zorgt er voor dat ik overstag ga. Soms zijn dingen niet logisch, niet te verklaren en niet uit te leggen. Feit dat er een piek te zien is in zwangerschappen wanneer de overstap gemaakt wordt is voor mij op dit moment voldoende om er voor te gaan.

Zoals verwacht volgt er geen zwangerschap in deze laatste cyclus met Clomid. Het was wel goed om 3 i.p.v 5 tabletten te slikken, want deze keer was er één mooi eitje. Het was mooi geweest als er geen nieuwe behandeling gestart moest worden en ik op de val reep toch nog zwanger raakte, maar helaas.

Begin december 2018 meld ik mij bij de gynaecoloog om alles in gang te zetten. Ik heb net mijn menstruatie en hoop vrijwel direct met de hormooninjecties te kunnen beginnen. Er worden twee prikpennen voorgeschreven. We beginnen met de laagste dosering (25 eenheden) vanwege mijn overenthousiaste eitjes.

Het beste is om altijd om dezelfde tijd te spuiten. Wij spreken af dat dit 21:30 uur gaat worden. En je mag dan anderhalf uur vóór en anderhalf uur ná die tijd spuiten. Als het dus maar binnen het tijdsbestek van 20:00 en 23:00 uur is. Een hoop uitleg volgt en ze gaat rekenen. Misschien dat de verpleegkundige tijd heeft om je zo snel mogelijk prikinstructies te geven zodat je deze cyclus al kunt starten. Yes, denk ik. ‘Je kunt vragen of…’ ze stopt haar zin. Ze besluit dat als zíj het zelf vraagt aan haar collega’s het vast nog iets zal helpen. De schat! Er wordt al over twee dagen een afspraak ingepland bij een verpleegkundige, zodat ik die avond nog kan beginnen. Mooi op tijd. Zoals het moet.

Met een recept in mijn handen loop ik naar de apotheek van het ziekenhuis. Daar krijg ik een doos Gonal-F, een doos Ovitrelle en een naaldencontainer mee. De medicatie moet ik meenemen naar de verpleegkundige voor de uitleg. Later blijkt dat ik met zeer kostbare medicatie in een grote plastic tas naar mijn auto loop. De waarde van de inhoud voor vermoedelijk één cyclus is om en nabij de duizend euro. Oef! Meteen snap ik ook waarom je eerst op Clomid wordt gezet, dat blijkt namelijk maar een paar euro te kosten. Lang leve de zorgverzekering, want anders was deze nieuwe behandeling gewoon niet te betalen.

Op 6 december 2018 meld ik mij weer in het ziekenhuis. Een begripvolle, spontane en lieve verpleegkundige gaat mij voor naar haar kamertje. Er wordt mij drinken aangeboden en mijn jas wordt aangenomen. Ik ben verbaasd over deze persoonlijke aandacht en alle tijd en moeite die er in wordt gestoken. Ze doen al zo goed werk, maar niets is teveel. Het zijn echt schatten, stuk voor stuk.

Onder het genot van een kopje thee luister ik aandachtig naar de uitleg. Wat een hoop informatie! Gelukkig staat alles ook in een foldertje en ik mag aantekeningen maken. Ze drukt mij op het hart dat ik ook altijd mag bellen of mailen als ik het toch even niet meer weet.

Uit de doos komt een prikpen tevoorschijn. Ik zag mezelf al klooien met ampullen en een naald, maar dit is echt een mega gebruiksvriendelijk ding! In de prikpen zit 250 ml hormonen. Dat is in mijn geval goed voor zo’n 18 keer spuiten. Ze laat zien dat je de pen draait op 25 eenheden (de hoeveelheid die ik moet spuiten), hoe de naald er op moet en hoe je moet spuiten. Ik moet de handelingen ook even doen, om te laten zien dat ik begrepen heb hoe het moet. Ze tovert een balletje tevoorschijn waar ik op moet prikken (zonder vloeistof). Het moet een soepele rechte beweging zijn.

Mijn vertrouwen groeit en ik ben er meer en meer van overtuigd dat ik dit wel moet kunnen. Zal ik anders al even in mijn buik prikken?, vraag ik. Oh, ben je daar al aan toe dan? Nou, uh.. dat is goed, zegt de verpleegkundige. Het leek mij wel zo handig, want het is vast heel anders als je ineens jezelf moet injecteren en vanavond moet ik het helemaal alleen doen. Dan moet het voor het echie.

Ik pak een vetrolletje in mijn ene hand en hou de prikpen in de andere. We tellen tot drie en ik prik de naald in mijn buik. Ik voelde er eigenlijk niets van. Het laatste beetje angst, als ik daar al van kan spreken verdwijnt. Dit kan ik wel. Dit komt he-le-maal goed! Die avond sta ik stipt om half 10 op de badkamer. Mijn vriend staat naast mij, voor de mentale steun. Hij vind het nog best wel een grote naald, maar ik ben niet zo onder de indruk. We tellen samen af en ik prik de naald in mijn buik. Spuit voor het eerst de vloeistof naar binnen en veeg na een aantal seconden een druppeltje bloed van mijn huid. Dat was het al. Dat viel mij reuze mee.

De daar op volgende avonden voldoet zich het zelfde ritueel. Ik vind het spannend omdat ik niet weet of en wat het doet. Na een dag of vijf spuiten lijkt het alsof ik mijn vruchtbare dagen nader. Zou het? Dat zou best snel zijn. De arts had gezegd dat je met spuiten niet altijd een regelmatige cyclus hebt, dat het zeker een eerste keer best kan lang kan duren tot een eitje groot genoeg is. Op cyclus dag 11 heb ik een echo en dan kom ik het te weten….

In mijn volgende blog vertel ik je wat er op de echo is te zien. Of mijn lijf goed reageert op deze nieuwe behandeling en hoe het mij vergaat. Er komt namelijk een moment dat ik ook Ovitrelle moet spuiten. Eenmalig, om de eisprong op te wekken. Lees je dan weer mee?

Liefs, Louise