'Ik ben het steeds meer beu en het vertrouwen en de hoop dat het ooit nog gaat lukken zakt steeds verder weg. Dat maakt het zwaar, maar ik denk ook dat het onvermijdelijk is. Op de een of andere manier heb ik sterk het gevoel dat dit – hormooninjecties - niet de weg is die wij moeten bewandelen. Ik denk dan ook steeds meer dat er zwaarder geschut voor nodig is. Wellicht wel een bevruchting buiten mijn lichaam om'.
Het is 2019 en een paar dagen na mijn 29e verjaardag al ik mij weer meld op de Voortplantingspoli in het ziekenhuis. Het is cyclus dag 11 en het is tijd voor een echo; een follikelmeting. ‘Zullen wij meteen maar gaan kijken?’ vraagt de gynaecoloog. Opnieuw heb ik al een aantal dagen ovulatieverschijnselen dus ik weet dat het goed zit. Op de echo is een follikel te zien aan de linkerkant van 15mm. ‘Oh, hier kunnen wij wel wat mee!’ zegt de arts. Wat zij er precies mee kan is mij niet duidelijk, maar ik ben tevreden haha!
Ik neem nog even plaats aan de tafel en spreek mijn onzekerheid uit. Iets wat ook al speelde toen ik nog aan de Clomid zat en waar ik eerder over heb geschreven. Zo’n dag of 7 vóór de verwachte menstruatie voel ik al menstruatieklachten. Eigenlijk weet ik dan al voldoende; het is niet gelukt. Ik word ongesteld. Toch is het raar, want een innesteling is gemiddeld tussen de 6 á 9 dagen na de ovulatie en zo ver ben ik dan soms nog niet eens. Hoe kan mijn lichaam dan al weten dat het niet zwanger is? De gynaecoloog legt mij uit dat het nog niet zo zeer menstruatieklachten hoeven te zijn. Sommige vrouwen hebben ook last van een progesteron daling die op dat moment plaatsvind. Ik moet proberen het dus ook zo te zien, het kan dan echt nog alle kanten op. Belangrijkste is dat er voldoende tijd zit tussen de eisprong en de menstruatie. Dat is bij mij gelukkig het geval.
Iedere avond spuit ik netjes binnen de tijd Gonal F. Nu de echo is geweest weet ik weer wanneer ik uiterlijk Ovitrelle (voor de eisprong) mag spuiten. Ik leef naar die dag toe en het is dus aftellen. Inmiddels is het spuiten gevoeliger, zie je hier en daar kleine prikgaatjes en soms een blauw plekje. Van pijn kan ik niet spreken, het voelt vooral een beetje beurs en gevoelig, meer ongemak dus. Het is daarom toch fijn om te weten dat het er voor deze cyclus weer bijna op zit en dat ik -en daarmee mijn buik- in ieder geval zo’n twee weken rust heeft want dan ben ik prikvrij.
De dagen gaan voorbij en ik wil graag al een keer seks voor de eisprong. Het klinkt een beetje smerig, maar zo benoemen artsen het ook; ‘Dan is er alvast zaad aanwezig op het moment dat de eisprong er is.’ Op vrijdagavond voegen wij daad bij het woord en toevallig heb ik zaterdagochtend een positieve ovulatietest. Ik kan meteen Ovitrelle zetten en heb die dag mijn eisprong. Zaterdag- en zondagavond maken wij er weer een feestje van. Wanneer ik die avond mijn slaap niet kan vatten betrap ik mij er op dat ik mijn handen op mijn buik heb gelegd. Ik fluister bemoedigende woorden. ‘3 dagen achter elkaar, de eisprong dus maximaal benut.’ Ik maak mezelf wijs dat er daarom drie keer zoveel kans is, maar dat is natuurlijk onzin. Toch is het wel een fijne gedachten om vervolgens mee in slaap te vallen.
Na een cyclus van 27 dagen word ik op 23 januari ongesteld. In de dagen daarvoor had ik weer allerlei symptomen, maar ik heb geprobeerd er niet mee bezig te zijn. Toch komt deze menstruatie nu ook weer totaal niet onverwacht. Daar waar ik maanden, misschien wel jaren geleden in spanning zat af te wachten in die laatste week heb ik dat nu totaal niet meer. Als het dan toch weer niet is gelukt, laat die menstruatie dan asjeblieft zo snel mogelijk komen. Dan hebben wij dat weer gehad. Dan zit ik weer in een nieuwe cyclus en begint alles weer van voor af aan. Voor mijn gevoel zit ik dan weer aan de betere kant. Ik wil weer met frisse moed starten, maar ik kan het mij steeds moeilijker opbrengen.
Ik merk dat ik mij steeds meer bewust ben van de periode dat wij al wachten en wachten. Het is inmiddels 2,5 jaar geleden dat ik met de anticonceptiepil ben gestopt en wij zitten al dik anderhalf jaar in een fertiliteitstraject. Ik probeer daar niet te veel bij stil te staan en vooral te kijken hoe lang ik al met een behandeling bezig ben. Niet naar het gehele plaatje kijken en niet álle cyclussen rekenen vanaf die tijd, maar een boek sluiten en een volgende openslaan. Ik moet mezelf er aan herinneren dat er nu nog maar twee cyclussen zijn geweest met hormooninjecties als behandeling.
Ik ben het steeds meer beu en het vertrouwen en de hoop dat het ooit nog gaat lukken zakt steeds verder weg. Dat maakt het zwaar, maar ik denk ook dat het onvermijdelijk is. Op de een of andere manier heb ik sterk het gevoel dat dit – hormooninjecties - niet de weg is die wij moeten bewandelen. Ik denk dan ook steeds meer dat er zwaarder geschut voor nodig is. Wellicht wel een bevruchting buiten mijn lichaam om.
Toen de hormooninjecties ter sprake kwamen werd ook de mogelijkheid over inseminatie besproken. Alles zou hetzelfde zijn maar op de dag van de eisprong zou ik naar het ziekenhuis moeten komen en dan zou het zaad van mijn vriend bij mij in de baarmoeder worden ingebracht. Mij werd toen gevraagd of ik dat meteen al wilde, of wellicht in een later stadium. Er waren twee dingen waar ik toen mee bezig was. Dat het nog intensiever en complexer zou worden en dat er meer (na)druk op mijn vriend gelegd zou worden. Daarnaast zag en zie ik het als back-up plan: iets wat nog ingezet kan worden als hormooninjecties alleen geen resultaat zou opleveren.
Ik vind van mezelf dat ik het voor nu nog even de tijd moet geven. En ik probeer de situatie daarom vaak te bagatelliseren en ik ben altijd op zoek naar lichtpuntjes en houvast. Ik bespreek het met mijn vriend, maar naast begrip tonen en luisteren kan hij ook niet veel doen. Ik gaf aan die dag er even uit te willen, om even mijn zinnen te verzetten en niet stil te staan bij deze menstruatie. Op het winkelcentrum lopen wij langs een etalage wat in het teken van Valentijn is versierd en gedecoreerd. Ik zeg tegen mijn vriend dat de eerst volgende vruchtbare periode waarschijnlijk in de tweede week van Februari zou zijn. ‘Misschien maken wij wel een Valentijns baby’, zeg ik. Mijn vriend kijkt mij en lacht. ‘Gelukkig, je hebt alweer een lichtpuntje gevonden’. En inderdaad, soms ineens heb je weer een andere gedachte of motivatie om aan vast te houden.
Begin februari 2019 heb ik op cyclus dag 11 opnieuw een echo om te kijken hoe het er voor staat. Mijn linker- en rechtereierstok wordt geïnspecteerd en op het scherm zie ik niet wat ik normaal zie. ‘Het ziet er naar uit dat je nog een tijdje door moet spuiten’, concludeert ze. Die zag ik niet aankomen. Oke, ik had inderdaad nog geen ovulatieverschijnselen maar ik dacht dat ik het misschien niet had opgemerkt omdat ik zo vreselijk druk ben geweest of dat het misschien nu nog niet zo ver was, maar dan zeker wel morgen.
Ietwat teleurgesteld kleed ik mij weer aan en neem ik plaats aan haar bureau. Ik ben inmiddels bijna door mijn voorraadje hormonen heen, dus er wordt weer een nieuw recept aangemaakt. Bij de balie plan ik een nieuwe afspraak in voor over zes dagen. Dan wordt er opnieuw een echo gemaakt. Met een recept in mijn handen neem ik plaats in de apotheek van het ziekenhuis. Dik drie kwartier later loop ik beteuterd naar buiten, met in mijn hand een grote plastic tas met zowel Gonal F als Ovitrelle daar in. Voor een derde keer heb ik een waarde van ongeveer duizend euro in een tasje. Het is ongelofelijk hoe duur dit is. Godzijdank word het volledig vergoed vanuit mijn zorgverzekeraar. Je moet er toch niet aan denken dat je dit zelf zal moeten ophoesten. Dat is niet te doen! Met z’n allen mopperen wij over de hoge en dure zorgpremies, maar dit zet het wel in een ander perspectief.
Op maandagmorgen, de dag van de tweede echo merk ik ‘slakkenspoor’ op. Bijna vruchtbaar, zou het? Op de echo word dit bevestigd. Het baarmoederslijmvlies is volgens de gynaecoloog ‘lekker dik’. Voor het eerst tijdens het spuiten van hormonen rijpt er nu een eitje in mijn rechtereierstok. Hij is nu maar liefst 25 mm. Wat is dit ineens snel gegaan zeg. Bij thuiskomst mag ik meteen spuiten met Ovitrelle en diezelfde avond en de avond er na kunnen wij weer een poging doen.
Het leek er in eerste instantie op dat een eisprong flink vertraagd zou zijn, maar in de praktijk blijkt nu dat ik maar 4 dagen langer heb door moeten spuiten. Nu een eisprong op dag 17. Mijn cyclus zal deze keer dus iets langer zijn, maar mij hoor je niet klagen. Ik ben dankbaar dat het ook deze keer blijkt aan te slaan. En nu begint het duimen weer….
In mijn volgende blog vertel ik dat ik ziek ben geworden. Ik word aan een zware antibiotica kuur gezet. De datum waarop mijn menstruatie wordt verwacht komt dichtbij en dit wordt onverwachts ineens heel spannend. Waarom? Lees mee!
Liefs, Louise
Reactie plaatsen
Reacties