Hoofdstuk 12. Overtijd?!

Het is 19 februari 2019 wanneer ik huilend op de wc zit. Het is op dat moment dag 25 in mijn cyclus, 8 dagen na mijn eisprong. Ik heb al een aantal dagen last van mijn blaas, buik en rug. Het komt en het gaat. Gister heb ik urine ingeleverd want het zou wel eens een blaasontsteking kunnen zijn. Er kwam niets uit het testje bij de huisarts. Zij hebben het voor de zekerheid op een 24 uurs kweekje gezet. Ik verwacht er niets van maar vandaag is de pijn zo verergerd dat ik niet kan wachten tot het 12 uur is en ik kan bellen voor de uitslag. Ik bel al eerder en beschrijf mijn klachten en zorgen. De assistente geeft aan vast te gaan kijken bij de kweek en ja hoor; positief. Ik word aan een antibiotica kuur gezet en ik hoop dat het snel overgaat.

Dat lijkt ook het geval, maar de vrijdag voor het weekend is het compleet omgeslagen. Het is al de vierde dag van de kuur. Ik heb het gevoel koorts te hebben en ik heb opnieuw zo’n pijn. Ik bel de huisarts om een afspraak te maken. Ik wil zo niet het weekend in gaan, mijn antibioticakuur zou tenslotte over één dag al afgelopen zijn en ik weet uit ervaring dat mijn klachten dan eigenlijk altijd al weg zijn.

Bij de huisarts wordt een nierbekkenontsteking vastgesteld. Ik word overgezet op een andere kuur, een zwaardere. Hij vraagt waar ik zit in mijn cyclus en ik leg uit dat ik over 3 dagen mijn menstruatie verwacht. Uiteraard willen wij geen enkel risico lopen en dus word ik op een ‘veilige’ kuur gezet zodat het bij een eventuele zwangerschap geen nadelige gevolgen heeft.

In de dagen die volgen heb ik veel lage rug- en buikpijn. Het is lastig in te schatten of dit in combinatie is met menstruatieklachten die ik rond deze tijd ook al lang zou hebben. Ik denk dat het beide is, maar ja.. Het enige wat echt duidelijk niet hoort bij de ontsteking zijn mijn pijnlijke borsten. Jeetje, wat zijn ze deze keer weer gevoelig! De beweging in mijn borsten doet gewoon zeer bij een wandeling.  

Het is zondagavond, de dag voor mijn verwachte menstruatie. Normaal gesproken heb ik dan al wat rode of bruine afscheiding, een teken dat het morgen echt door zou zetten. Nu is dat niet het geval. Vreemd. Op de maandagochtend is er geen verandering. Wel heb ik ontzettende pijn in mijn buik en rug, maar nog steeds is niet duidelijk of dit wel of niet in zijn geheel te wijten is aan de ontsteking. Ook krijg ik last van bijwerkingen van de antibiotica kuur en moet ik meerdere keren naar de wc rennen vanwege de diarree. Als er in de middag nog steeds geen sprake is van een menstruatie begint mijn hoop te groeien. Het zou toch niet? Zou ik zwanger zijn? Ik kan het mij gewoon niet meer voorstellen!

Bij ieder toiletbezoekje kijk ik direct in mijn ondergoed. Oke, het is geen smakelijk verhaal maar vrouwen zullen dit zeker herkennen. Bij het afvegen ook geen spatje verkleuring te bekennen. Van binnen slaak ik een gilletje. OH MY GOD! Het duiveltje op mijn schouder probeert het engeltje tot de orde te roepen. Juich nou maar niet, valse hoop zorgt er alleen maar voor dat de teleurstelling straks nóg groter is. Uren gaan voorbij. Ik durf het niet uit te spreken, tegen niemand niet. Ik ben bang dat wanneer ik mijn zin zou hebben afgerond de situatie omdraait. Alsof ik het ga jinxen. En daarbij, er kan ook nog steeds van alles gebeuren toch? Het laatste wat ik wil is mezelf en mijn vriend enthousiast maken. In bed vouw ik mijn handen in elkaar. Laat het asje- asjeblieft een goed teken zijn!

Het is dinsdagochtend. In de nacht is er niets doorgezet en qua klachten? Ja, mijn buik is gespannen en ik heb wat krampen, maar dat komt door de diarree van gister. Toch? Voor iedere positieve gedachte die voorbij komt, probeer ik ook een negatieve te bedenken en andersom. Mijn manier om alles daar boven een beetje in balans te houden. Dit is toch om gek van te worden!

Aan het eind van de ochtend maak ik mij klaar om zo naar de fysiotherapeut te vertrekken. Ik moet nog even gauw naar het toilet. Net voordat ik het velletje wc papier in het toilet wil gooien valt mijn oog er op. Het is roze. Roze?! ‘Ik heb gelezen over een innesteling bloeding’, zegt het engeltje. En het duiveltje laat weten dat het belachelijk is. De menstruatie gaat zo komen, let maar op.

In de auto gaan opnieuw mijn gedachten van het een naar de ander. Ik heb er geen controle over en ik voel mij terneergeslagen. Het negatieve gevoel overheerst. Ik weet voldoende. Diep in mijn hart weet ik dat het ook nu niet is gelukt. Ik probeer mij vast te klampen aan dat kleine positieve stukje. Het zou zó mooi zijn, maar ik weet beter. Ik zet de autoradio harder in de hoop dat het mijn gedachten zal overstemmen. Ik zal vanzelf wel mee gaan zingen, zoals altijd, maar het gebeurt niet. Het een na het andere nummer komt voorbij en ik sla niet op welke het waren.

Tweeënhalf jaar zijn voorbij gegaan. Zitten wij al in deze achtbaan. Hier en daar ga je een stukje omhoog, maar vooral omlaag en het bereikt nooit de climax waar je op hoopt. Het is bijna niet meer vol te houden, maar opgeven is gewoon geen optie. Misschien zitten wij héél dichtbij, misschien zijn we er nog nooit zo ver vandaan geweest. Er zijn geen antwoorden en er is geen controle over. Net voordat ik de praktijk binnenloop zeg ik tegen mezelf; het heeft geen zin om mijn gedachten te sturen. Wat er is, mag er zijn. Het is al moeilijk genoeg, als ik mezelf ook nog eens ga verwijten over wat ik voel en wel of niet moet denken dan maak ik het onnodig zwaar.

Tijdens de behandeling wordt ik even afgeleid en aansluitend rijd ik door naar iemand van wie ik een carnavalspakje overneem. Zin om te vieren heb ik momenteel niet, maar het is pas aankomend weekend en dan denk ik daar vast (weer) anders over. Op de terugweg zing ik mee met de zomerse muziek op de autoradio. Het is voor het eerst dit jaar bijna 20 graden. Het zonnetje is letterlijk en figuurlijk gaan schijnen. Bij thuiskomst moet ik weer naar het toilet. Ik schrik en sta ineens weer met beide benen op de grond. De menstruatie is doorgebroken. Het is definitief. Ik was overtijd, maar het is toch gekomen.

Opnieuw voel ik mij verdoofd en ik kruip in de armen van mijn vriend. ‘Je bent verslagen en sprakeloos, dat zie ik. Je ziet het door een zwarte bril maar wel een hele lichte. Je kunt alles zo snel relativeren. Het raakt je, maar je benaderd het op zo’n knappe manier. Ik heb er bewondering voor’. Ik krijg een dikke kus op mijn voorhoofd gedrukt. Morgen zal ik de voortplantingspoli bellen en een nieuwe afspraak inplannen voor een echo op de elfde dag van deze vierde cyclus.

In mijn volgende blog lees je over de nieuwe stap die wij gaan zetten in het behandeltraject. Na drie cyclussen hormooninjecties ben ik er aan toe om nieuwe energie, hoop en vertrouwen te voelen. Hoewel inseminatie vanaf dit punt een kleine stap is heeft het wel meer impact. De hoop om een kind te verwekken tussen de lakens zal aan de kant gezet moeten worden. 

Liefs, Louise.