Hoofdstuk 13. Start IUI

Ik blijf er gelukkig ook nu weer niet te lang in hangen. En wanneer de heftigste gevoelens en emoties iets zijn afgezwakt kan ik er goed over praten met mijn vriend. Ik voel dat het tijd is voor weer een volgende stap. Mijn vriend had nog wel een tijdje kunnen wachten maar ik voel aan alles dat ik moet ingrijpen. Ik heb nieuwe energie, vertrouwen, adrenaline en hoop nodig om er weer tegen aan te kunnen. Iets wat zonder een volgende stap waarschijnlijk niet gaat lukken. 

Zo komt inseminatie alsnog ter sprake. De gynaecoloog had aangegeven dat het een volgende stap zou zijn en wij hadden er ook direct mee mogen starten toen ik begon met het injecteren van hormonen. Mijn vriend en ik wilde toen nog heel graag proberen om een kind te verwekken tussen de lakens. Wij wisten niet hoe lang wij dit gingen proberen. Wij spraken af dat dit op basis van gevoel moest zijn. Als de tijd daar is zou het besproken worden en voor mij is dat nu.

Mijn vriend heeft altijd gezegd dat ik daarin leidend ben maar dat vind ik wel lastig. Deze volgende stap zal namelijk meer impact hebben op mijn vriend. Ineens is hij zelf ook onderdeel van het behandeltraject, iets waarvan ik had gehoopt dat het hem bespaard zou blijven. Hij hoeft er niet over na te denken, en zegt ‘als jij denkt dat wij dit moeten doen dan is het zo’.

De volgende ochtend bel ik de voortplantingspoli om een afspraak te maken voor een echo op cyclus dag 11. Ik geef direct aan dat ik graag wil bespreken of wij vanaf deze ronde kunnen starten met IUI (Intra-uteriene inseminatie).

Het is vrijdag 8 maart 2019 als ik mij meld op de voortplantingspoli. Ik heb alweer wat symptomen die benadrukken dat de vruchtbare dagen er aan komen. Op de echo wordt dit weer bevestigd. Aan de linkerkant ligt een mooie eitje van nu 18 mm. De Fertilliteitsarts had de notities van de assistente in mijn dossier gelezen en begon direct zelf over insemineren. ‘Zo, dus jullie gaan starten met insemineren.’ Ik was verrast dat ze dit zo stellig zei. ‘Nou, dat is onze wens maar wij bepalen dit natuurlijk niet. Ik wil het vooral eens met je bespreken. Jou mening aanhoren en kijken of het mogelijk is’, zeg ik een tikje onzeker. Ze refereert aan een eerder gesprek van ons. ‘Natuurlijk kan dat, dat hebben wij je al meteen gezegd. Ik pak er even een foldertje bij!’

Het eerste gedeelte is al bij ons bekend. Ik moet starten met ovulatietesten en wanneer die positief is moet ik direct Ovitrelle zetten. Wanneer ik aankomende dinsdagavond nog geen positieve ovulatietest heb gehad moet ik Ovitrelle die avond om 23:00 uur zetten. In het foldertje staat wanneer ik moet bellen of sms’en en wanneer de inseminatie vervolgens plaats zou vinden. Wij hebben geluk met een ziekenhuis die 7 dagen in de week kan insemineren. Bij de assistente wordt een pakketje klaar gemaakt voor mijn vriend. Ik maak nog even een pit stop bij de apotheek want ik ben weer eens door mijn voorraadje hormooninjecties heen.

In het weekend worden de ovulatie symptomen steeds sterker. Het is bijna zo ver, dat voel ik. Die dinsdagavond ga ik niet halen. En ik heb gelijk. Op maandagochtend, wanneer mijn rug ontzettend zeer doet, heb ik een positieve ovulatietest. Mijn hart gaat er sneller van kloppen. Deze adrenaline had ik nodig. Het gaat gebeuren. Volgens het foldertje de volgende dag al!

Ik neem contact op met de poli en de inseminatie zal inderdaad de volgende ochtend plaatsvinden. Om 09:30 uur is er een afspraak bij het laboratorium. Dan moet het zaad van mijn vriend worden ingeleverd. Hoewel het zaad van mijn vriend meer dan goed is wordt het toch bewerkt. De mindere zaadcellen, vocht en bacteriën worden er tussenuit gehaald. Het zaad zal tijdens de inseminatie namelijk hoog in mijn baarmoedermond gespoten worden en dat mag niet zonder deze bewerking. Vervolgens moeten wij 10 minuten voor onze afspraak het bewerkte zaad weer ophalen en dan volgt om 10:30 uur de inseminatie bij een verpleegkundige op de poli.

Het is dinsdagochtend 12 maart en wij zitten in de auto op weg naar het ziekenhuis. En alsof er een vloek op heerst hebben wij ook nu weer te maken met oponthoud. Er staat een mega grote rij voor de parkeergarage van het ziekenhuis. De minuten tikken voorbij en wij worden zenuwachtig. Wanneer wij de hoek omdraaien zien wij een grote hoogwerker staan met een hoop verkeersregelaars. Door de heftige storm van de afgelopen dagen staat er een boom op omvallen. Dit levert een gevaarlijke situatie op en dus mag er geen verkeer meer langs. De boom moet eerst gekapt worden. Niemand kan de garage in en dus parkeren. Iedereen toetert en scheld maar daar gaat het natuurlijk niet sneller door.

Ik schop mijn vriend met zijn potje zaad de auto uit. ‘Rennen! Ik zie je straks wel’. Na zeker een kwartier word de weg weer even kort vrijgegeven en kan ik de auto parkeren. Mijn vriend staat mij bij de ingang van het ziekenhuis al op te wachten. Het zaad was binnen de tijd maar niet op de afgesproken tijd ingeleverd bij het laboratorium en dus zal de inseminatie iets later zijn. Wij moeten onszelf zo’n drie kwartier zien te vermaken. Hoewel mijn vriend zich daar enorm aan kan ergeren en dit dan ook meerdere keren aangeeft, accepteer ik dat het niet anders is. Ik maak een selfie van ons met mijn telefoon. Wellicht wordt er vandaag een baby verwekt. Dan kan dit nog wel eens een bijzondere foto worden.

Om 10:45 uur nemen wij – gewapend met het bewerkte zaad – plaats in de wachtkamer. Niet veel later worden wij door een schat van een verpleegkundige opgehaald. Zij heeft mij destijds ook de instructie voor het spuiten gegeven. In een grote kamer gaan wij eerst aan tafel zitten. Het zaad was opnieuw van goede kwaliteit. Na de bewerking zijn er nog maar liefst 3,3 miljoen topsporters over. Ik mag mij uitkleden en plaatsnemen in de gynaecologische stoel. ‘Jij mag aan het hoofd gaan zitten hoor’, zegt de verpleegkundige tegen mijn vriend. Die arme jongen is totaal niet op zijn gemak.

Het zaad wordt opgezogen met een spuitje met een soort buisje/rietje er aan. De eendenbek wordt ingebracht en ze gaat op zoek naar de baarmoedermond. Het rietje wordt vervolgens ook ingebracht. ‘Wil jij het er in spuiten of zal ik het doen?’ vraagt de verpleegkundige aan mijn vriend. Ik weet het antwoord al en grinnik. ‘Doe jij maar!’ zegt hij. Ik snap haar vraag en ik kan mij ook voorstellen dat je op deze manier toch het gevoel hebt dat je het ‘samen verwekt’. Zelf vind ik het fijn dat zij het doet, zij heeft er immers haar beroep van gemaakt en ik snap ook heel goed dat mijn vriend zijn stoel -die op veilige afstand staat- niet wil verlaten.

Het zaad wordt ingebracht en dan is het klaar. Zo gepiept. De verpleegkundige vraagt of ik wil blijven liggen of niet. Ik weet het niet, is dat verstandig? Ze geeft aan dat uit studies is gebleken dat het niet uitmaakt of je blijft liggen of weer opstaat. Het zou de kans niet verkleinen of vergroten. ‘Sterker nog’, voegt ze er aan toe. ‘De vrouwen die na de inseminatie direct zijn opgestaan zijn sneller zwanger geworden’. Terwijl ik de woorden; ‘wat lig ik hier dan nog?’ uitspreek spring ik uit de stoel.

Ik mag vandaag gewoon alles doen. Wel kan ik mogelijk wat krampen hebben in mijn baarmoeder. Dat ervaar ik niet veel later ook. Dat zou normaal moeten zijn en dat zegt niets over het resultaat van de behandeling. En ik heb een heel klein beetje bloedverlies. Het voelt van binnen ook wat scherp, alsof het rietje ergens langs is geschaafd. Niet pijnlijk, maar wel erg onaangenaam. Er wordt aangeraden diezelfde avond ook nog gemeenschap te hebben en dat doen wij dan ook, ondanks mijn gevoelige onderkantje. Het is fijn en zo hebben wij toch dat intieme stukje dat je mist tijdens een inseminatie.

Nu is het duimen draaien, hopen en afwachten. Een kans op een zwangerschap met IUI is ongeveer 8 tot 15% per keer. Niet alleen bij ons, maar bij iedereen. En dat is al meer dan alleen met hormooninjecties. Het zaad is na IUI al veel dichterbij het eitje en daarmee vergroot je de kans. Als je kijkt naar de percentages dan is en blijft het nog steeds een wonder als je zwanger raakt. Toch zijn na 6 IUI behandelingen de helft van de paren zwanger. Dat is opnieuw weer veel hoor. Och wat hopen wij toch eens tot zo’n groep te behoren.

Wat is het resultaat is van deze eerste IUI? Ik meld mij hoe dan ook weer in het ziekenhuis en heb daar geen fijn gesprek. Ik vertel het in mijn volgende blog.

Veel liefs,
Louise