'In de auto terug naar huis kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom ben ik niet voor mezelf opgekomen? Het is toch MIJN lichaam, ons traject en onze toekomst? Mijn gedachten schieten heen en weer. Het lukt mij om de boel te parkeren en weer op te halen als mijn vriend terug is van zijn werk. Tijdens het eten vertel ik over de afspraak en hoe het gesprek verliep. Belachelijk vind ook hij'.
Het is 4 april 2019 als ik het ziekenhuis weer binnenwandel. Niet gehoopt, wel heel erg gevreesd; er volgde een menstruatie na de eerste IUI poging. Vandaag zit ik weer op dag 11 van een nieuwe cyclus en meld ik mij bij de voortplantingspoli voor een follikelmeting.
Arts S. laat mij voorgaan en wij nemen plaats in haar spreek- en onderzoeksruimte. Het gaat direct over deze nieuwe cyclus en daar ben ik een beetje verbaasd over. Ik had verwacht dat ze zou vragen hoe ik zo’n eerste inseminatie heb beleefd en dat wij het daar even over gingen hebben, maar nee. Ik merk dat ik die behoefte wel heb en constateer dat bij deze arts dat persoonlijke stukje eigenlijk altijd ontbreekt. Iets wat niet altijd aanwezig hoeft te zijn, maar hoe langer ik in dit traject zit hoe meer vragen er zijn. Ik hecht meer waarde aan overleg, duidelijkheid en iets om naar toe te leven.
Deze echo’s om de follikels te meten is een routine klus en eigenlijk voor het eerst voel ik mij nu een nummer. ‘Je bent nu begonnen met de dubbele dosering hormonen?’ vraagt ze. Uh.. nee? ‘Oh dat had eigenlijk wel gemoeten’. Ik vraag haar waarom. ‘Wij willen met IUI 2 tot 3 eitjes hebben dus als je meer spuit groeit er meer.’ Ik geef opnieuw aan dat ik dat helemaal niet wil. Dat dit al vaker ter sprake is gekomen en dat ik helemaal niet meerdere eitjes wil. Dat dit al eens het geval was en dat mijn vriend en ik er toen bewust voor hebben gekozen die cyclus voorbij te laten gaan. Ik zie haar bedenkelijk kijken maar er komt geen enkele reactie. ‘Wij gaan even kijken op de echo’. Oh. Oke.
Op de echo zien wij een paar hele kleine eitjes. Het is nog niet eens de moeite om ze op te meten. Wat een tegenvaller, ik had gehoopt dat de vruchtbare dagen er alweer bijna aan zaten te komen. ‘Geen zorgen. Je start nu gewoon met de dubbele dosis en bij de volgende echo zien wij hopelijk 2 of 3 eitjes klaar liggen’. Ze tikt mij op mijn scheenbeen als seintje dat ik mij kan aankleden. Mijn hart bonkt in mijn borstkast. Ik heb toch net heel duidelijk wéér aangegeven hoe ik er over denk? Ik geef dus nogmaals aan dat ik niet blij wordt van 2 of 3 eitjes. Er veranderd niets in haar gezicht en ze wimpelt het af. Ik klap dicht en weet niets meer in te brengen. Met een nieuw recept voor spuiten loop ik de kamer uit en maak ik een nieuwe afspraak bij de balie voor een tweede echo.
In de auto terug naar huis kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom ben ik niet voor mezelf opgekomen? Het is toch MIJN lichaam, ons traject en onze toekomst? Mijn gedachten schieten heen en weer. Het lukt mij om de boel te parkeren en weer op te halen als mijn vriend terug is van zijn werk. Tijdens het eten vertel ik over de afspraak en hoe het gesprek verliep. Belachelijk vind ook hij.
Wat hij zegt komt op hetzelfde neer; ‘Het is leuk voor haar dat zij graag 2 of 3 eitjes wil maar zij hoort te luisteren naar haar patiënt. Je hebt nu meerdere keren aangegeven dat jij en wij ons daar niet goed bij voelen, dan moet ze daar op in gaan en het niet zomaar van tafel vegen.’ Ik zeg dat hij gelijk heeft, dat ik er tegenin had moeten gaan en had moet aangeven wat IK wil maar dat ik dicht klapte en dat ontzettend stom vind van mezelf. Er rolt een traan over mijn wang. ‘Je mag jezelf hier niet de schuld van geven. Een arts moet kijken en luisteren naar jou.’ Ik geef aan helemaal de dosis niet te willen verhogen, want dat zou dus zijn om meerdere eitjes te laten groeien. Samen bespreken wij wat ik zou kunnen doen en komen tot een zelfde conclusie.
Een dag later bel ik naar de poli. Ik geef aan graag een afspraak in te plannen voor een gesprek met gynaecoloog D. Dit is de arts waar ik nu twee keer eerder ben geweest en waarvan ik direct zei dat zij mijn behandelend arts moest worden. Helaas werkt het zo niet. De echo’s zijn op specifieke dagen en je wordt ingepland bij de arts die op dat moment beschikbaar is. Helaas voor mij is dat vrijwel altijd S. Ik wil nu graag een gesprek met D. omdat ik behoefte heb om het traject te bespreken, mijn vragen te kunnen stellen en ook om met haar te bespreken dat ik helemaal geen meerdere eitjes wil. Ik ben benieuwd naar haar mening en visie. Destijds was het gesprek met haar – toen er twee eitjes even groot waren – doorslaggevend voor mij om het níet door te zetten. Alsof het zo moest zijn heeft dokter D. op zeer korte termijn nog een gaatje. Ik kan de tweede echo combineren met een gesprek bij haar. Wat een opluchting!
Een kleine week later word ik vriendelijk ontvangen door dokter D. Zij heeft net als de vorige keren een arts in opleiding die mee kijkt. Ik vind dat geen enkel probleem. De uitstraling van deze arts is zo fijn. Ik begin daarom ook direct te ratelen. Ik geef aan dat ik helemaal niet wil ophogen met spuiten, niet meerdere eitjes wil en waarom niet. Ze herinnert zich nog het vorige gesprek. ‘Het gaat er om wat jij wil! Ik zet direct in het dossier dat wij streven voor één eitje.’ Ik zie haar herhaaldelijk op een zelfde toetst drukken. ‘Dat zijn een hele hoop uitroeptekens’, lacht ze.
Ze legt uit dat er voor iedere behandeling richtlijnen zijn. Dat men vaak 2 of 3 eitjes wil bij IUI. Dit doen ze omdat je in dit stadium dus kennelijk al niet gemakkelijk zwanger raakt. Ik vraag haar of ik hiermee onszelf tekort doe en daar is ze heel duidelijk over. ‘Zeker niet! De kans op een zwangerschap met meerdere eitjes is ietsje groter. De kans op een meerling is wel een stuk groter en dus zal ik je dit afraden als ik naar jou luister en naar jou gezondheid en situatie kijk.’ Ah. Wat fijn dit. Ik voel mij begrepen en ze ziet mij. Geen nummertje maar gewoon de vrouw die ík ben.
Vervolgens spreken wij uitgebreid over de kansen, mijn gevoelens en de toekomst. IVF zal een volgende stap zijn. Ze raad aan om in ieder geval 6 IUI pogingen te doen, maar drukt ook nu op mijn hart dat ik kan aangeven wat wij wanneer willen. Ik vraag wat ik zelf nog zou kunnen doen om de kans te vergroten. Of er nog een onderzoek of iets dergelijks is wat nog ingezet kan worden, zodat ik de regie en controle weer een heel klein beetje terug krijg. Een HSG (Hysterosalpingografie) komt opnieuw ter sprake. Er wordt dan een röntgenfoto gemaakt van de baarmoeder nadat er contrastvloeistof in de baarmoeder is gespoten. Op de foto kun je vervolgens zien of de vloeistof door de eileider loopt of niet. Gebeurt dat, dan is je eileider toegankelijk en is het resultaat dus goed. Blijkt de eileider dicht te zijn dan heb je belangrijke informatie waar je mee verder kunt.
Dat het onderzoek nog niet eerder is ingezet is omdat er geen enkele aanleiding is die wijst op een dichte eileider. Daarnaast is het onderzoek niet prettig. Het grootste voordeel is echter dat het er sterk op lijkt dat je ná het onderzoek extra vruchtbaar bent. Er zijn geen officiële cijfers maar in de praktijk zie je dat veel vrouwen na zo’n onderzoek ineens zwanger raken. De weg is vrij en schoon gemaakt en dat werpt zijn vruchten af. Dat is voor mij dé reden om dit onderzoek in te zetten. Al is het alleen maar zodat ik ook echt alles heb geprobeerd. Het onderzoek kan maar in een bepaalde periode in je cyclus dus het plannen wordt nog wel een dingetje. Eerst deze cyclus maar even in de gaten houden en dan kunnen we een voorlopige afspraak maken.
Op de echo is inmiddels een eitje te zien. Het is nu duimen dat deze door groeit. Na zo’n drie kwartier loop ik de spreekkamer uit. Als ik er behoefte aan had dan had ik nog veel langer kunnen blijven zitten. Dokter D loopt vaak (flink) uit maar neemt voor iedereen dan ook echt de tijd. Dat is zoveel waard dat het niet erg is als jezelf ook lang(er) moet wachten.
Er wordt een derde echo ingepland en die is tot mijn schrik weer bij dokter S. Ik moet dus toch de confrontatie aan. Zij zal lezen en horen dat ik de medicatie niet heb opgehoogd en dat ik nu niet meer van mijn stuk af te brengen ben. Vroeg of laat zou ik haar toch weer treffen, dus beter maar meteen. Ik voel mij gesterkt en vol vertrouwen na dit onwijs fijne gesprek. Ik kan er weer even tegenaan!
Hoe die ‘confrontatie’ verloopt lees je in het volgende deel. Tevens breekt onze vakantie aan en gaan wij voor een week naar het buitenland. De kans bestaat dat de cyclus wat ongunstig valt. Misschien kan een IUI poging helemaal niet doorgaan. Je leest het in mijn volgende blog.
Veel liefs,
Louise
Reactie plaatsen
Reacties