Hoofdstuk 15. Even meedenken graag!

Het is 12 april 2019 als ik samen met mijn vriend het ziekenhuis in loop voor een derde echo. Mijn vriend heeft bij toeval een dagje vrij en kan dus met mij mee. Daar ben ik erg blij mee want vandaag moet ik dokter S. weer onder ogen komen en zal voor haar duidelijk worden dat ik de dosis hormonen níet heb opgehoogd en mijn eigenlijk plan getrokken heb. Het is juist nu dus erg fijn dat mijn vriend mee is als extra support.

Het eerste gedeelte verloopt zonder spanning. De echo word gemaakt en het eitje is inderdaad mooi doorgegroeid. Ik mag beginnen met ovulatietesten en binnen een paar dagen zal de tweede inseminatie plaatsvinden. Ze grapt nog even dat wij de GPS moeten instellen op de rechter eierstok want daar zal het eitje rijpen. S. noteert het resultaat en mijn vriend ziet hoe haar hele uitstraling veranderd als ze een notitie in mijn dossier leest. ‘Je bent geen hogere dosis gaan spuiten?’ vraagt ze terwijl ik mij nog aan het aankleden ben. ‘Nee’, zeg ik resoluut. ‘Ons streven is één eitje en daar zullen wij voor gaan’. Ik voel mij gesterkt en vol vertrouwen.

Wij geven haar een hand en bedanken haar. Inderdaad, haar gezicht staat op onweer. Ergens snap ik dat wel. Ik ben achter haar rug om naar een andere arts gegaan. Ik heb haar advies genegeerd en uitgebreid gesproken en van alles afgesproken met een ander. Misschien is het een mes in haar rug. Iets waar ik mij normaal gesproken erg druk om zou maken. Ik zou het willen uitleggen en misschien zelfs mijn excuses willen aanbieden. Dat doe ik nu niet. Bewust. Het had niet zo ver hoeven komen als zij naar mij geluisterd had. En dus loop ik met opgeheven hoofd naar de afsprakenbalie. Mijn lijf, onze beslissing.

Het HSG onderzoek wordt op 4 juni aanstaande gepland. Dat lijkt vooralsnog de beste datum als je doorrekent in mijn cyclus. Wij hopen dat het niet zo ver hoeft te komen en dat ik voor die tijd zwanger, maar als dat niet het geval is dan staat dit onderzoek al vast.

Een dag later heb ik ontzettende last van mijn onderrug en -buik. Ik bedenk mij dat ik gisteravond al een ovulatietest had moeten doen maar dat ik dat compleet vergeten ben. Ik doe het alsnog en totaal onverwacht is het nu al een knaltest. Positief! Ik moet even schakelen want het is weekend en dan zijn de vervolgstappen iets anders. Op de folder lees ik wat ik moet doen. Oh ja, Ovitrelle spuiten en het ziekenhuis sms’en. Ik word dan diezelfde avond gebeld door een verpleegkundige die de afspraak voor de inseminatie aan mij bevestigd. Ik had net mijn vriend uitgezwaaid die een wedstrijd ging voetballen en dus app ik hem snel dat het zo ver is en dat de inseminatie morgen al zal zijn.

Op die zondagmorgen om kwart over 9 lopen wij het ziekenhuis weer in. Het is er compleet uitgestorven. Het was al bijzonder dat wij de auto in een vrijwel lege garage konden parkeren. Hier op de bagage grond  is er een doodse stilte. Stoelen staan nog op tafels, winkels dicht en geen mens te bekennen. Dit hebben wij nog nooit mee gemaakt. Het potje zaad leveren wij in bij het lab en dan moeten wij een klein uur wachten. Wij nemen plaats op een bank en voelen ons in dit verlaten ziekenhuis even alleen op de wereld.

Een uurtje later treffen wij een voor ons nieuwe verpleegkundige. Zij heeft dezelfde naam als mijn moeder. ‘Is ze er toch nog een beetje bij’, grap ik. Het resultaat van het bewerkte zaad is weer goed; 3,7 miljoen goede zwemmers. Dit keer voel ik niets van het inbrengen van de katheter. Ik meld nog even dat de arts had gezegd dat de GPS op de rechtereierstok mag worden ingesteld. Met een paar seconden is het zaad mijn baarmoeder ingespoten maar ze houd de katheter nog even op z’n plaats. ‘Dit is mijn bijgeloof. Altijd nog even laten zitten.’ Dit zijn van die hele kleine dingen die laten zien dat iemand met je meeleeft. Dat zij hoopt dat het mag slagen en dat zij daar dan aan heeft bijgedragen. Rond elf uur lopen wij het ziekenhuis weer uit en kan het duimen weer beginnen.

Het is 30 april als ik de poli bel. Je raad het al; weer een menstruatie. Hij kwam een dag te laat maar de klachten waren alweer zo aanwezig dat het mij niet van mijn stuk heeft gebracht. Nu moet ik weer een afspraak maken voor een echo voor een derde inseminatie poging. En deze keer wordt dat een uitdaging want de kans bestaat dat deze cyclus niet gunstig valt. Wij gaan namelijk op vakantie rond mijn vermoedelijke vruchtbare dagen en de kans is groot dat wij op vakantie zijn wanneer hét moment aanbreekt. Zal je net zien.

Tijdens dit telefoongesprek is het voor mij het belangrijkst dat ik de situatie goed uitleg en dat wij samen kunnen kijken wat ik het beste kan doen. Tevens weet ik dat er het een en ander geregeld moet worden omdat ik de hormoonspuiten en naalden door de douane moet krijgen. Ik leg de situatie dus voor aan de verpleegkundige. Samengevat houdt het in dat ik wil kijken wat wij kunnen doen zodat de inseminatie toch kan plaatsvinden. Als ik uit ga van een gemiddelde cyclus dan is de eisprong nét op de laatste dag van de vakantie of bij thuiskomst. De vorige cyclus duurde langer dan gemiddeld en als dat nu weer zo is dan is er helemaal niets aan de hand. Toch moeten wij van beide mogelijkheden uitgaan. Ik wil daarom weten wat mijn opties zijn want deze cyclus wil ik natuurlijk niet voorbij laten gaan.

Ik ben verbaasd door haar reactie; ‘Als ik dit zo hoor dan zou ik zeggen; lekker een maandje overslaan met hormonen. Fijn vakantie vieren, even nergens aan denken en dan heb je ook geen geklooi met dat ellendige spuiten op je hotelkamer.’ Stelt ze nou gewoon voor om helemaal geen hormonen te nemen? Het is toch overduidelijk dat als ik dat niet doe ik geen of een héle lange cyclus heb? ‘Mevrouw, dat is dan niet even een maandje zonder hormonen, als ik kijk naar mijn langste cyclus zonder dan kan het dus maar zo zijn dat wij het fertiliteitstraject pas over 96 dagen kunnen voortzetten! Ik wil juist weten wat ik kan doen om gewoon deze derde kans te grijpen!

Dat ik moet spuiten op vakantie doet mij helemaal niets. Dat vind ik thuis al geen issue en in die zin veranderd er dus niets. Het is een paar seconden werk en als ik daarmee gewoon weer een kans op een zwangerschap heb dan is dat mij zóveel waard!’, leg ik uit. Oh, nou je moet het zelf weten, is haar reactie. Ze kan zich nog steeds niet inleven en ik raak gefrustreerd.

Met enig aandringen krijg ik te horen dat ik zowel een medicijnpaspoort moet hebben als een vliegverklaring van de arts. Daar staat in dat ik vloeistof en naalden bij mij heb. Ze gaat voor mij regelen dat de arts dit opstelt en naar mij opstuurt. Meer komt er niet uit en ik besluit het even te laten rusten. Nadat zij mij een fijne vakantie heeft gewenst hangen wij op.

In de uren daarna probeer ik te bedenken wat ik zelf zou kunnen doen. En zo ontstaat er in mijn hoofd een plan. Geen idee of dat realistisch is en of de poli dat ook een goed idee vindt, maar het is de moeite waard dit aan hen voor te leggen. Een dag later bel ik opnieuw de poli en een andere verpleegkundige neemt op. Ik leg de situatie nog eens uit en ik merk al meteen dat deze Petra met mij mee wil denken. Ze zegt zelfs dat ze even meeschrijft. Wil nog eens weten wanneer wij precies vertrekken, welke cyclus dag dat is en wanneer wij terugkomen. Ik leg haar mijn idee voor en ze is enthousiast. ‘Ja, dat is haalbaar hoor! En wij gaan gewoon heel hard duimen dat deze cyclus ook net ietsje langer duurt’.

In overleg zal ik deze cyclus niet op dag drie beginnen met spuiten maar op dag vier. In de hoop dat dit net dat ene dagje verschil zal maken. Ik neem alleen Gonal F mee en zal iedere avond spuiten. Tegen het einde van de vakantie zal ik beginnen met ovulatietesten. Is er toch al eentje positief dan stop ik met spuiten. Daar waar ik dan Ovitrelle spuit doe ik dat nu niet. Deze blijft namelijk thuis. Naast dat hij hoogstwaarschijnlijk niet nodig is, is juist Ovitrelle moeilijker mee te nemen op reis. Er zal dan een natuurlijke eisprong plaatsvinden zonder de extra boost van deze spuit.

Volgens de verpleegkundige zal er hoe dan ook een eisprong plaatsvinden en is die Ovitrelle dus niet noodzakelijk. Alleen wanneer er een positieve test is op de allerlaatste dag van de vakantie, kan een inseminatie in Nederland tóch doorgaan. Ik moet dan namelijk direct bij terugkomst een echo laten maken en als daarop één eitje of vruchtblaasje te zien is er groen licht voor IUI. Is er al eerder een positieve test dan zal er een natuurlijke eisprong plaatsvinden maar valt IUI helaas af. Dat is dan jammer maar dan hebben wij er toch alles aan gedaan. Dan zal er twee weken later een menstruatie plaatsvinden en kunnen wij het gewoon weer oppakken. Is er geen positieve test op vakantie dan is dat het makkelijkste scenario. Ik heb dan de eerst volgende dag gewoon een echo afspraak met follikelmeting.

Wij bespreken nog even alle ‘wat als…’ scenario’s door en zijn beide tevreden met dit plan. Ik bedank haar voor het meedenken en laat haar weten hoe belangrijk dit voor mij is. Zij vindt het vanzelfsprekend en zegt dat ze daar voor zijn, maar het kan ook anders. Dat blijkt wel weer.

In mijn volgende blog vertel ik of het plan is geslaagd. Hebben wij de cyclus ietsje kunnen uitstellen zodat wij deze kans optimaal kunnen benutten of wordt het in mijn vakantie (akelig) spannend? Ik hoop dat je dan weer mee leest.

Veel liefs,
Louise