‘Drie keer is scheepsrecht he?’ concludeert de arts. Tsja.. ze zeggen het. Sterker nog, wij hebben dit het gehele traject zelf al heel vaak gezegd. Telkens bleek het niet kloppen. Althans niet voor ons. En daardoor klamp ik mij daar niet meer aan vast en is deze derde poging niet anders dan een tweede of eventuele vierde.
Inmiddels is duidelijk dat niet alleen de artsen enorm van elkaar verschillen maar ook de verpleegkundigen. In het zestiende deel kon je lezen dat een verpleegkundige haar eigen mening niet aan de kant kon zetten en ik zo geen steek verder kwam. Gelukkig sprak ik een dag later Petra, een verpleegkundige die samen met mij een goed plan opstelde voor een – hopelijk – derde IUI poging.
Onze vakantie breekt aan. Wij gaan voor een week naar een eiland in Spanje. De weersvoorspellingen zijn heel goed en wij hebben hier erg naar uitgekeken. In dit hele traject leef je van cyclus naar cyclus. Ik merk dat een vakantie dit doorbreekt en dat je eindelijk even iets anders hebt om naar toe te leven. Vorig jaar hebben wij twee stedentrips gedaan en deze keer hebben wij behoefte aan zon, zee en strand.
Op 7 mei 2019 ga ik gewapend met een medicijnpaspoort, vliegtuigverklaring, Gonal F en naalden door de douane. Tot mijn grote verbazing hoef ik niets te laten zien. Alles zat gewoon in mijn handbagage en het hoefde er zelfs niet uit!
In Spanje kunnen wij heerlijk genieten. Onze kinderwens en het traject komt geen enkele keer te sprake. Ik ben heel blij dat wij ook nu weer vooral dankbaar kunnen zijn dat wij met z’n tweetjes een heerlijke vakantie kunnen hebben. En het is fijn om te voelen dat wij intens genieten van het samen zijn en dat er geen donkere wolk en gemis boven ons hangt. Natuurlijk waren wij graag met z’n drieën geweest, maar het is goed zo. Het is wat het is. Dit gevoel overheerste tijdens de stedentrips ook en nu, een jaar later, weer.
Aan het einde van de vakantie begin ik – volgens plan – met het doen van ovulatietesten. Uiteraard wordt de uitslag wel even kort medegedeeld. De testen blijven zoals gehoopt negatief. En als dat ook het geval is op de laatste vakantiedag dan weten wij voldoende. Yes, het gooit geen roet in het eten. Een derde inseminatie kan gewoon doorgaan!
Op een zondagochtend zetten wij weer voet op Nederlandse bodem. Het is dan cyclus dag 14. Normaal gesproken is er een echo op dag 11 maar dat kon nu natuurlijk niet vanwege onze vakantie. Ik heb nu weer de beschikking over Ovitrelle dus wat mij betreft mag de test vandaag nog positief worden. Hier en daar voel ik al wat in mijn buik en onderrug en dat is een goed teken.
Maandag 13 mei hebben mijn vriend en ik nog vrij. En wij kunnen dus weer samen naar het ziekenhuis voor de echo. Wij treffen een andere arts. Ik heb haar één keer eerder gehad maar voor mijn vriend is ze nieuw. Ik mag weer plaatsnemen in de stoel en er wordt een echo gemaakt. Opnieuw zit er aan de rechterkant een mooi eitje. Het is al 18 mm en kan dus ieder moment een positieve test opleveren. Alles ziet er verder ook weer goed uit. Het baarmoederslijmvlies is weer mooi dik.
Wij bespreken een uiterlijke datum voor het zetten van Ovitrelle als er nog geen positieve ovulatietest is voor die tijd. En zo wordt er ook een voorlopige inseminatie afspraak ingepland. ‘Drie keer is scheepsrecht he?’ concludeert de arts. Tsja.. ze zeggen het. Sterker nog, wij hebben dit het gehele traject zelf al heel vaak gezegd. Telkens bleek het niet kloppen. Althans niet voor ons. En daardoor klamp ik mij daar niet meer aan vast en is deze derde poging niet anders dan een tweede of eventuele vierde.
Twee dagen later is er een piek in mijn ovulatieklachten en ik heb dan ook direct een positieve test. Ik spuit Ovitrelle en de derde IUI zal de volgende dag plaatsvinden. Mijn vriend krijgt hiervoor een ochtend verlof. En doordat ik veel werk vanuit huis kan ik het zo plannen dat ook nu niemand moet worden ingelicht.
Wij treffen wéér een nieuwe verpleegkundige die ook de ‘driemaal scheepsrecht’ nog een aankaart. Ze geeft aan dat ze met zes verpleegkundigen werken die insemineren en dat zij voor ons nu de derde is. Ze hoopt hevig dat wij die andere drie nooit hoeven te ontmoeten. Iets waar wij ons natuurlijk bij aan sluiten.
Zoals altijd krijgen wij eerst de uitkomst te horen van het bewerkte zaad. Er zijn maar liefst 7 miljoen topsporters over gebleven en klaar voor de wedstrijd van hun leven. Wij zijn eerlijk gezegd verbaasd over de hoeveelheid. De eerste keer waren het er 3,3. De tweede keer 3,7. En deze keer hebben wij vlak voor de inseminatie nog gemeenschap gehad, iets wat ze niet echt aanraden. Wij hadden niet verwacht dat dat het deze keer weer zo snel ging en dus stonden wij daar niet bij stil. Je leest en hoort vaak dat de kwaliteit van het zaad en de hoeveelheid minder is als er recent nog een zaadlozing is geweest. Dat het nu dan juist is verdubbeld ten opzichte van de vorige keren is dus best merkwaardig. Hebben wij daar dus toch heel goed aan gedaan!
Als ik klaar lig voor IUI nummer drie laat de verpleegkundige de katheter met daarin het bewerkte zaad zien. ‘Deze keer zal het iets anders zijn want dit is een andere katheter. Wij moeten namelijk overstappen op een andere en wij testen er nu verschillende uit’. Het slangetje lijkt iets langer te zijn maar ik ben nog niet zo onder de indruk. Tegen de lab verpleegkundige, die vandaag een keertje mee kijkt wat er gebeurt nadat zij het zaad heeft bewerkt, wordt gezegd dat de katheter die ze bij de vorige patiënt hebben gebruikt erg stug was en dat ze dat wel zielig vond. Dat ze erg benieuwd is hoe deze katheter zal bevallen. Fijn, wat een informatie zo vlak voordat een katheter bij je naar binnen wordt gebracht.
Gelukkig kan ik mij toch nog steeds goed ontspannen en zo wordt het slangetje soepel, zonder dat ik echt voel, door de baarmoedermond geschoven. Het zaad wordt er in gespoten en het zit er alweer op. Meteen als ik opsta voel ik een flinke kramp in mijn buik. Auw! De vorige twee keren had ik pas wat samentrekkingen in mijn baarmoeder als ik alweer in de auto op weg naar huis zat.
Als wij naar de betaalautomaat lopen geef ik het kaartje van de parkeergarage en mijn portemonnee aan mijn vriend. ‘Wil jij dit even doen?’, vraag ik hem. De krampen nemen toe en ik pak een trapleuning vast. Ik probeer de krampen en steken weg te zuchten. Jeetje, wat heftig! In de auto op weg naar het werk van mijn vriend blijft de pijn aanhouden. ‘Dit heb je normaal toch niet zo snel, zo lang en zo heftig?’ vraagt mijn vriend. Ik schud nee en ben de rest van de autorit vrij stil.
Na ongeveer een uur zakt het eindelijk weg om vervolgens helemaal te verdwijnen. Zowel mijn vriend, mijn beste vriendin en ikzelf concluderen dat het misschien wel goed is dat het nu zo anders is. Is dit een goed teken? Het kan toch nooit van een andere katheter zijn? Nee, dat is echt onzin. En dat schuif ik dan ook meteen van tafel. Feit blijft wel dat het erg pijnlijk was en afwijkt. Oh asjeblieft, laat het resultaat van deze derde inseminatie poging dan ook eens anders zijn dan de vorige. Laat mij zwanger worden. Deze derde keer. Drie keer is immers scheeprechts, toch?
De volgende keer vertel ik over het HSG onderzoek. Ze zeggen dat je door het HSG onderzoek een ‘boost’ krijgt en extra vruchtbaar bent en dat is precies waarom ik het laat uitvoeren. Even schiet ik tegen het plafond van onverwachtse pijn maar over het algemeen valt het mij reuze mee. Tot dan!
Liefs, Louise
Reactie plaatsen
Reacties